ریتم تند زندگی

 رضا نقدی‌بلاسی 

سرعت رشد مغز ما نسبت به انسان اولیه صدبرابر و سرعت ارتباطات ده‌میلیون برابر شده است. شتاب تولید انرژی بالا رفته، سرعت تولید تکنولوژی افزایش یافته و حتی سرعت ارتباط بین انسان‌ها و جوامع نیز به واسطه پل‌های ارتباطی مثل جراید، رسانه‌ها و به‌خصوص تلفن و انواع پیام‌رسان‌ها برق‌آسا شده است.
 در کنار تمام مزیت‌ها اما سرعت ارتباط اجتماعی معایبی هم در خود پرورش داده است. هر چقدر سرعت انتقال اخبار حوادث زیاد باشد این اخبار بدون پختگی خاص به‌دست مصرف‌کننده می‌رسد.
 در علم ارتباطات اولویت با گیرنده پیام است نه فرستنده؛ یعنی نیت فرستنده پیام ملاک نیست بلکه درکی که گیرنده از پیام دارد او را به پاسخ و واکنش دعوت می‌کند.
هرچقدر منبع پیام ناشناخته باشد و بین زمان اتفاق و انتقال پیام فاصله بیشتری باشد و هر چقدر واسطه‌های بیشتری در مجاری انتقال نقش داشته باشند به همان میزان هم درصد آلودگی و عدم‌شفافیت بالا می‌رود و گیرنده پیام هم مثل عضو پیوندی، پیام را پس می‌زند.
رفته‌رفته خود این پیام‌ها و کانال‌های ارتباطی به سارق زمان ما تبدیل می‌شوند؛ یعنی ما زمانی را برای شنیدن و زمانی را برای آنالیز و تحلیل کردن اختصاص می‌دهیم و به همان میزان هم انرژی صرف می‌کنیم. نتیجه اینکه با انبوهی از کارهای عقب‌افتاده و لازم‌الاجرا مواجهیم.
در گذشته شاید هفته‌ها طول می‌کشید تا پیامی در جوامع سنتی دست‌به‌دست شود. مردم هم فرصت داشتند تا بین دو خبر  یا رویداد، آن را تجزیه، تحلیل، نتیجه‌گیری و حتی در ذهن بایگانی کنند ولی بمباران خبری فعلی با این سرعت مجال را از مردم گرفته است. در کسری از ثانیه اخبار متفاوت از مجاری مختلف به گوش می‌رسد و مغز از پردازش همه آنها عاجز می‌ماند.
وقتی مطالبات ذهن نسبت به پیام‌ها پاسخ داده نشود، سیستم خشم و خشونت در مغز فعال می‌شود.
این سرعت باعث می‌شود که درک درستی از مسائل پیرامون خودمان و در نهایت انسان‌های اطرافمان نداشته باشیم و ممکن است دیگر به هم اهمیت ندهیم. آنگاه خودمان را به یک انزوای ناخوشایند دعوت کنیم و از آنجا که برای همیشه نمی‌توانیم در حصار نامرئی خودمان زیست کنیم ناچار به ترک آنجا می‌شویم. البته این‌بار به سلاح خشم و عصبانیت هم مسلح هستیم.