نورچشمی «آ دایی»

در دهه 30 که تیم‌های ورزشی ایران آرام آرام برای حضور در نخستین مسابقات بین‌المللی آماده می‌شدند، والیبال یک رشته نوظهور بود. والیبالیست‌ها از زمین‌های خاکی به باشگاه‌های تازه تأسیس رسیده بودند و قرار بود تیم ملی والیبال ایران سر و شکل بگیرد و راهی مسابقات برون‌مرزی شود. تشکیلات نصفه و نیمه دستگاه ورزش در آن سال‌ها به زحمت والیبالیست‌های نخبه را دور هم جمع کرد اما یک نفر باید پیدا می‌شد تا از این داشته‌های اندک، تیم ملی والیبال ایران را بسازد و راهی مسابقات کند. آن یک نفر کسی نبود جز حسین جبارزادگان که برای نخستین بار تیم ملی را تشکیل داد و راهی جام آتاتورک ترکیه کرد. حسین جبارزادگان که بین اهالی ورزش به نام آقا جبار شناخته می‌شد در بسکتبال هم صاحب‌نظر بود و شاید تنها مربی تاریخ ورزش ایران باشد که مربیگری تیم‌های ملی والیبال و بسکتبال را برعهده داشت. با این حال از او به‌عنوان پدر والیبال ایران نام می‌برند چرا که مرد مورد وثوق جامعه والیبال بود و درباره مسائل مختلف والیبال تصمیم‌های مهم را می‌گرفت. حسین جبارزادگان خواهرزاده شهریار، شاعر محبوب و بلندآوازه ایرانی بود و همواره به داشتن رابطه فامیلی با شهریار می‌بالید.