تقویم/ سالمرگ/میر سه تار

«احمد عبادی» از آخرین عضوهای خاندان هنر بود؛ همان خاندان بزرگی که فقط به‌خاطر آنهاست اگر می‌توانیم ردیف‌های موسیقی ایران را بنوازیم. خاندان هنر از شاه‌ولی فراهانی شکل گرفت. شاه‌ولی شاگرد و سرسپرده و مشتاق علیشاه بود، همان کسی که سیم مشتاق یا سیم چهارم را به سه تار اضافه کرده است. پسر شاه‌ولی، آقاعلی اکبر فراهانی در دوره ناصر الدین شاه تار می‌زد، عارف مسلک بود و‌سازی‌ داشت به اسم قلندر. می‌گویند هنگام مرگش هم‌ساز می‌زد. علی‌اکبرخان 2پسر داشت که اساس موسیقی ایران را تشکیل می‌دهند؛ میرزا عبدالله و آقا حسینقلی. این دو پسر بودند که موسیقی ایران را نوشتند. هر چه از پدر و شاگردان پدر می‌توانستند پیدا کنند را نوشتند. الان هم بزرگ‌ترین و کامل‌ترین ردیف موسیقی ایران، ردیف میرزا عبدالله است. 2پسر میرزاحسینقلی، علی اکبر خان شهنازی و عبدالحسین خان شهنازی هر دو از بزرگان تارنوازی ایران هستند، اما پسر میرزا عبدالله 8،7 سالش بود که پدرش فوت کرد. در واقع میرزا عبدالله 4 فرزند داشت؛ جواد، احمد، ملوک و مولود. جواد در کودکی فوت کرد اما احمد‌ساز زدن یاد گرفت و شد یکی از بزرگ‌ترین نوازندگان سه تار نسل ما؛ نوازنده‌ای که کارهای ضبط شده‌اش سند 
ردیف نوازی است و علاوه بر پایبندی به اصول، در نوازندگی سبک مخصوص به‌خودش را داشت. سبک نسبتا جدید استاد برمی‌گردد به دعوت او به رادیو. در رادیو احمد عبادی به فکر می‌افتد که دیگر به شیوه قدما که همه سیم‌های‌ساز را به صدا در می‌آورند، نمی‌شود در رادیو‌ساز زد، چون صدا واضح به گوش نمی‌رسد. به‌خاطر همین فاصله سیم‌ها را از صفحه کم می‌کند و به جای نوازندگی‌های شلوغ، شروع می‌کند به استفاده از تک مضراب‌های واضح و سکوت‌های عمیق.  به‌خاطر همین نوازندگی احمد عبادی منحصر به فرد است. بزرگ مرد موسیقی ایران در 17اسفند ۱۳۷۱، پس از دوره‌ای سخت در مبارزه با بیماری، در 86سالگی درگذشت.