جوانی هم عالمی دارد

سعید مروتی - روزنامه نگار

واکنش‌های تند و تیز نسبت «لایه‌های دروغ»، تنها اکشن حاضر در جشنواره که کاملا هم قابل پیش‌بینی بود، نمونه‌ای است واضح از حضور اشتباهی فیلمی که مناسب حضور در جشنواره نیست و بی‌جهت برای سری که درد نمی‌کند دستمال می‌بندد و برای خودش دردسر می‌آفریند. فضای عصبی نشست مطبوعاتی و سؤالات و خرده گیری‌های مرسوم که می‌توانست اینگونه نباشد و کل ماجرا به تفریح‌کردن با فیلمی مفرح منجر شود، بخشی از همان چیزی است که به آن حال و هوای جشنواره می‌گویند. حال و هوایی برآمده از فضا (برج میلاد) و آدم‌های حاضر در آن 
(سینمایی نویسان، خبرنگاران و غیره) که در بزرگ‌ترین دورهمی سینمایی‌ سال قرار است انعکاس‌دهنده دستاورد‌ها و کاستی‌های جشنواره باشند.
 این حال و هوای همیشگی جشنواره و سینمای رسانه‌ها نبوده و به مرور این گونه شده است. تقریبا از همان زمانی که جشنواره فیلم فجر به دلایل مختلف و متنوع، جایگاه و اهمیت دهه‌های 60 و 70 را از دست داد، فضای برساخته رسانه‌ای شد قاتل فیلم‌ها و فیلمسازان. جشنواره‌ای که در آن حاشیه اهمیتی بیشتر از متن یافت و به مرور منتقدان و سینمایی نویسانی که 4 پیراهن بیشتر پاره کرده بودند، ترجیح دادند در هر جایی فیلم ببینند به جز سینمای رسانه ها. به این ترتیب جایی که مناسب فیلم دیدن نیست (و در مورد برج میلاد، واقعا سالن مناسبی برای فیلم دیدن نیست) واگذار شد به جوانانی که با شور و اشتیاق فراوان در کاخ جشنواره حاضر می‌شوند تا فوری و فوتی نسبت به هر فیلم و پدیده‌ای واکنش نشان دهند. 
نشانه‌های تغییر روزگار را می‌شود در همین سینمای رسانه‌ها که امسال به جای کاخ، خانه جشنواره لقب گرفته مشاهده کرد. در همین حضور پرشتاب ژورنالیست‌های جوان که به اقتضای سن، می‌خواهند نسبت به هر چیزی واکنش نشان دهند. این میزانسن دلخواه همان دوستانی است که حتی کرونا هم هراسی در دلشان ایجاد نمی‌کند و چیزی از سر خوشی و انرژی‌شان نمی‌کاهد. جوانی هم عالمی دارد.