تخصیص بودجه و هزینه‌کرد را نادیده نگیریم

 پگاه حقیقت‌پورجعفری- دستیار مدیر معاونت فنی و عمرانی شهرداری تهران

  بین معابر شهری عدم‌پیوستگی وجود دارد که برای این پیوستگی نیاز به یک رینگ پیوسته داریم و همچنین جدا از این، موضوع دیگر هم‌سطح نبودن پیاده‌رو و سواره‌رو و تنوع در روسازی و مصالح است. البته ناگفته نماند که در طرح «به راه» این خلل‌ها هم دیده شده است و قطعا برای معلولان به‌ویژه نابینایان مشکل‌ساز می‌شود. این ناپیوستگی‌های معابر حتما قابل حل است و این کار مستلزم آن است تا برنامه مدون و جامع صورت گیرد. نکته دیگر این است که جامعه آماری مشخصی درباره معلولان و مختصات جغرافیایی از محل سکونت آنها وجود ندارد. درحالی‌که این مختصات‌ها باید شناسایی و ارزیابی شود و برای آن برنامه اقدام کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلندمدت تعریف کنیم. اکنون تنها 2.5درصد معابر مناسب‌سازی‌ شده‌اند و صرفا شامل افرادی‌که ناتوان جسمی و حرکتی باشند، نمی‌شود. در این بین شهر باید برای ناشنوایان و نابینایان هم دسترس‌پذیر باشد. عرض معبر برای تردد فرد دارای معلولیت با صندلی چرخدار باید حداقل 150سانت باشد درحالی‌که در برخی دیگر کمتر از 90سانت اختصاص داده شده است که فازبندی بهترین گزینه برای تحقق ایجاد پیوستگی معابر است. در واقع در طرح «به راه» باید مشکلات طرح به لحاظ کیفیت مصالح و ایمنی برای معلولان بررسی و رفع شود. برای انجام درست طرح‌ها در مناسب‌سازی‌ شهر تنها نباید به اخطار بسنده کرد بلکه بین نهادها باید مدیریت یکپارچه باشد. آنچه در این موضوع مهم به‌شمار می‌رود تخصیص بودجه و هزینه‌کرد آن است. تخصیص بودجه در سال1399 حدود 500میلیارد تومان بود و 300میلیارد تومان آن هزینه شد. سال1400 حدود یک‌هزار و 100میلیارد تومان بود که تقریبا 40درصد آن هزینه شد. اکنون برای افق1401 حدود 900میلیارد تومان تخمین زده‌اند. مناسب‌سازی‌ باید مهندسی‌ساز باشد. مسئله دیگر، کوتاهی در امر هوشمندسازی است. تجارب شهرهای موفق جهان در هوشمندسازی می‌تواند الگوی خوبی برای پایتخت ما باشد؛ مانند اسلو و نروژ. برای مهیا کردن بسترهای مورد نیاز افراد دارای معلولیت، ناشنوایان و نابینایان در طرح اعلان و هشدارها از بحث هوشمندسازی استفاده و شهر را به‌معنای واقعی برای همه
دسترس‌پذیر کنیم.