متعجبم از یک‌مشاور ضروری

 حامد فوقانی- دبیرگروه شهری

گفت: «پشت خط، مشاور شهردار بود؟» گفتم: «یک‌جورایی بله. مشاور امور افراد دارای معلولیت و توان‌یابان بود.» گفت: «یعنی در این زمینه هم شهردار مشاور دارد!؟» نگاهی با تعجب به او انداختم اما چیزی نگفتم. به حال خود تأسف خوردم. اینکه با وجود کار در رسانه اما هنوز نتوانسته‌ام گام ابتدایی را در رسالت حوزه‌ام بردارم؛ اینکه همکارانم چنان به اهمیت مسائل مربوط به افراد دارای معلولیت و توان‌یابان نپرداخته‌اند که داشتن مشاور برای کلید‌دار یک‌شهر، امری لازم و البته نه کافی به‌حساب بیاید. مانند بسیاری از شهرهای توسعه‌یافته جهان که نه‌تنها دستیار ویژه‌ای در این حوزه برای شهرداران حضور دارد بلکه تیم یا کارگروهی قوی برای آنها مشغول به‌کار هستند. همین می‌شود که شهرهای با رویکرد توسعه پایدار از این حیث نسبت به ما فاصله‌ای معنادار دارند؛ آنطور که از مرحله مناسب‌سازی معابر عبور کرده، در مسیر شهر دسترس‌پذیر قدم برمی‌دارند و حتی بخشی از منابع اقتصادی را از طریق بخش‌های مرتبط با معلولان تامین می‌کنند. نمونه‌اش هتل‌هایی که در آنها تمام ضروریات و نیازهای افراد دارای معلولیت تامین شده است. با این حال، هنوز گاهی در رسانه‌های داخلی از واژه‌هایی مثل کم‌توان استفاده می‌شود به‌جای آنکه استعدادها و ظرفیت‌های معلولان مورد توجه قرار گیرد.