دورهمی قرآنی در کارگاه اوس فاضل

کاسب خوشنامی است. خوش قولی و دقت و ظرافتی که در کار خرج می‌کند باعث شده، به امین بودن در بین همسایه‌ها و دیگر کسبه شهره باشد. اما علت مهمی که نامش را بر سر زبان‌ها انداخته، تبدیل کردن مغازه تعمیرات مبل خود به دارالقرآن است؛ مکانی کوچک که هم در آن کسب درآمد می‌کند و هم ترویج علوم دینی و قرآنی. «فاضل درخشان» خود از کودکی در محافل مذهبی بوده و ذاکر اهل‌بیت(ع) هم هست، از این‌رو اطلاعات ارزنده‌‌ای درباره مسائل دینی دارد. او قرآن را به شیوه خودش ترویج می‌کند؛ اهدای جایزه در ازای یک فعالیت قرآنی. همه هدفش هم این است که بچه‌ها به‌جای سپری کردن وقت خود در فضای مجازی، پی تحقیق و علوم قرآنی بروند. به‌گفته خودش تاکنون بیش از ۲‌هزار کودک و نوجوان در دارالقرآن او فعالیت می‌کنند.

نیت ۱۰ روزه که همیشگی شد!
مغازه کوچکی دارد. وسعت آن به ۲۰ متر هم نمی‌رسد. دور تا دور مبل‌های فرسوده چیده شده تا سقف، منتظرند برای تعمیر. فضای میانی مغازه اما خالی است، به اندازه‌‌ای که 3- 2 نفر بتوانند در آنجا حضور داشته باشند. درخشان مشغول تعمیر مبل شکسته‌ای است که کودکی از راه می‌رسد. برگه‌‌ای در دست دارد و به‌دست او می‌دهد. قبل از اینکه درباره مقاله‌‌اش توضیح بدهد، درخشان می‌گوید: «اول سلام بعدا کلام. یادت نرود!» پسرک سرش را به تأیید تکان می‌دهد و می‌گوید:«چند حدیث از حضرت زهرا(س) نوشته‌ام». درخشان او را تشویق کرده و جایزه کوچکی به او می‌دهد. پسرک می‌رود.
کودک دیگری از راه می‌رسد. معمولا بین ساعت ۲ تا ۳ مراجعه‌کنندگان کوچک این مغازه می‌آیند. وقت را خود درخشان تعیین کرده تا به کسب‌وکارش هم برسد. اینکه چرا چنین فعالیتی را شروع کرده، داستان جالبی دارد. کاسب خوشنام تعریف می‌کند: «چند سال پیش بود. نزدیک دهه فاطمیه می‌خواستم مراسم روضه برپا کنم. با خودم خلوت کرده بودم. گفتم ۵۰ سال از خدا عمر گرفتی؟ این همه نعمت تو برای خدا چه کردی؟ منقلب شدم. با خودم عهد کردم به‌جای برگزاری روضه، ۱۰ روز مغازه‌‌ام را در خدمت قرآن قرار دهم. کاغذی پشت شیشه مغازه چسباندم که هر کس قرآن بخواند جایزه می‌گیرد. مقداری هم خوراکی خریدم که به آنها بدهم. ساعتی نگذشته بود که پسربچه‌‌ای وارد مغازه شد و سوره‌‌ای از قرآن را خواند».
درخشان نیت ۱۰ روزه کرده بود اما شوق بچه‌ها برای خواندن قرآن و حدیث باعث شد او به کارش ادامه دهد تا امروز که بیش از ۲ هزار کودک عضو کلاس درس او هستند. درخشان عمرش را در محافل قرآنی سپری کرده و حالا در میانسالی زندگی خود را وقف قرآن کرده است. او ادامه می‌دهد: «مبنای فعالیت دارالقرآن را بر حفظ قرآن گذاشتم. بچه‌ها می‌آمدند قرآن می‌خواندند جایزه می‌گرفتند. کم‌کم تعدادشان زیاد شد. آنقدر که برای حضورشان زمان تعیین کردم. با خودم فکر کردم چه خوب که فعالیتم را گسترش دهم و فقط به ۱۰ روز بسنده نکنم. این شد که حفظ حدیث و نوشتن آن، مداحی، سرودهای مذهبی، مقاله‌نویسی، نقاشی، تهیه روزنامه دیواری شهدا را هم جز برنامه‌شان قرار دادم».
 او ابتدا از دخل مغازه هدایای بچه‌ها را تهیه می‌کرد. اما دوست و آشنا وقتی از کار او باخبر شدند همراهی‌‌اش کردند و مبالغی را برای خرید جایزه در اختیارش گذاشتند. او می‌گوید:«هر کس به اندازه وسع مالی‌‌اش همراهی می‌کند یکی با خرید چند کیک یکی اهدای وجه قابل توجهی پول».

ترویج قرآن در خانه‌ها
درخشان دفتر بزرگی که اسم بچه‌ها را یادداشت کرده نشان می‌دهد. فهرست بلندی از آنها نوشته شده به انضمام فعالیت‌های قرآنی که انجام داده‌اند. تعدادشان بیش از ۲ هزار نفر می‌شود. او نمونه کارهای این بچه‌ها را بایگانی کرده و در گوشه‌‌ای از مغازه‌‌اش نگهداری می‌کند. برایش به مثابه گنجینه‌‌ای باارزش هستند. او می‌گوید:«وقتی پدر و مادرها از این کار باخبر شدند خودشان هم آستین همت بالا زده و همراهی کردند. حتی خانواده‌هایی که شاید خیلی مذهبی هم نبودند. آنها از اینکه فرزندشان مسیر درستی می‌رفت استقبال می‌کردند. گاهی خودشان هم در درست کردن روزنامه دیواری یا فعالیت تحقیقی یاری‌شان می‌کنند و این یک اتفاق خوب است».

این کلاس درس اجباری نیست!
نکته جالب که هیچ‌کس این بچه‌ها را مجبور به حضور در دارالقرآن نکرده و نمی‌کند، آنها خودجوش به اینجا می‌آیند. اول به بهانه گرفتن جایزه و حالا انجام فعالیت‌های فرهنگی و قرآنی را تکلیف خود می‌دانند؛ وظیفه‌‌ای که باعث رشد و شکوفایی آنها می‌شود. درخشان می‌گوید:«گاهی اوقات پیش می‌آید برای تهیه جنس به بازار می‌روم و دیر می‌رسم. وقتی می‌آیم با تعداد زیادی از بچه‌ها مواجه می‌شوم که پشت در ایستاده‌اند. آنها از فرصت استفاده کرده و آموخته‌های خود را با هم مبادله می‌کنند».  
درخشان برای آموزش بچه‌ها وقت می‌گذارد و گاهی ساعت‌ها از وقت کسب‌وکارش زده و به تدریس اختصاص می‌دهد.خودش می‌گوید: «دانش‌آموزی داشتم که برای خواندن دعای کمیل یک‌ماه وقت صرف کرد تا توانست دعای کمیل را بخواند. آیا این کار قابل تقدیر نیست؟»

2100 روز
بی‌وقفه این کلاس قرآن دایر بوده و حتی در کرونابیش از ۲ هزار کودک و نوجوان در این دارالقرآن فعالیت می‌کنند.