درگذشت پدر شعر نو

علی اسفندیاری معروف به نیما یوشیج که بعدها به پدر شعر نو فارسی شهرت یافت، در مدرسه چندان موفق نبود و به تحصیلات آکادمیک اهمیتی نمی‌داد. تحولات سال‌های 1300و 1301، نیما را به کناره‌گیری از مردم و زندگی در میان جنگل‌ها و دامان طبیعت و هوای آزاد کشاند. او نخستین شعر خود را در سن ۲۳ سالگی سرود که مثنوی بلند «قصه رنگ پریده» نام دارد. خود نیما این شعرش را اثری بچگانه نامیده است. در سال ۱۳۰۰ بود که اسم خود را عوض کرد و نام نیما را که به معنی کمان بزرگ است، برای خود انتخاب کرد. در دی‌ماه سال ۱۳۰۱ مجموعه شعر «افسانه» را سرود و شعرهایش را با نام نیما امضا کرد. او این اثر خود را که به نوعی سنگ بنای شعر نو بود را به استاد خود نظام وفا تقدیم کرد. پس از آن نیما، شعری را وارد صحنه ادب فارسی کرد که در عین نداشتن قافیه و ردیف، دارای وزن و هجا بود. این سبک شعر به شعر نو و شعر نیمایی مشهور است و افراد فراوانی به پیروی از سبک او، هنرآزمایی کرده‌اند. از نیما یوشیج به غیراز مجموعه اشعار، آثار دیگری به چاپ رسیده است ازجمله داستان‌ها، آثار تحقیقی، یادداشت و نامه‌ها. نیما در شبانگاه چهارشنبه، ۱۳ دی ۱۳۳۸ به‌علت بیماری ذات‌الریه درگذشت و ابتدا در قبرستان ابن‌بابویه خاک شد و سپس در 1372 خورشیدی بنا بر وصیت وی، پیکرش را به خانه‌اش در یوش منتقل کردند.