فقر؛ برنده جدال کرونا و آموزش

برآوردهای علمی، تشدید فقر در صورت آسیب به وضعیت آموزشی اقشار آسیب‌پذیر را تایید می‌کند و ازآنجایی‌که در دوره کرونا با مجازی‌شدن آموزش، بخش بزرگی از اقشار کم‌درآمد در مناطق روستایی و محروم با مشکلات جدی در دسترسی به ابزار آموزش اینترنتی مواجه بوده‌‌اند، باید برای جبران فقر‌آفرینی‌های کرونا تمهیداتی اندیشیده شود.
به گزارش همشهری، معاونت رفاه اجتماعی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی در گزارشی با عنوان «تحصیل کودکان در خانوارهای کم‌بضاعت در شرایط دیجیتالی‌شدن آموزش ناشی از شیوع ویروس کرونا» ضمن بررسی وضعیت شکاف دیجیتالی در ایران‌، به تبعات مجازی‌شدن آموزش پرداخته که نشان می‌دهد شکاف دیجیتالی در استان‌های با نرخ بی‌سوادی روستایی بیشتر، وضعیت وخیم‌تری داشته است. بر اساس این گزارش، در مهرماه سال گذشته و در زمان بازگشایی مدارس، حدود 21‌درصد خانوارها اعلام کرده‌اند که امکانات آموزش غیرحضوری مانند موبایل هوشمند یا تبلت و اینترنت را ندارند.

نقشه شکاف دیجیتالی در ایران
با گسترش استفاده کشورها از آموزش از راه دور در شرایط شیوع ویروس کرونا، بررسی شکاف دیجیتالی میان مناطق توسعه‌یافته و کمتر توسعه‌یافته و بین اقشار اجتماعی ثروتمند و فقیر به‌صورت ویژه مورد توجه قرار گرفته است. بر اساس تحلیل پژوهشکده اقتصادی دانشگاه علامه طباطبایی، تا 50‌درصد تغییرات فقر چندبعدی در ایران با متغیر آموزش قابل تحلیل است . به تعبیر دیگر، دسترسی افراد جامعه به آموزش در دهه‌های اخیر تبدیل به عامل اصلی فقر یا خروج از آن شده است؛ ازاین‌رو هرگونه آسیب به وضعیت آموزشی اقشار آسیب‌پذیر به معنای تشدید فقر در سال‌های آتی خواهد بود. برای تبیین این موضوع، باید دید چه میزان شکاف دیجیتالی در دسترسی اقشار مختلف مردم به فناوری اطلاعات در کشور وجود دارد و این شکاف دیجیتالی تا چه اندازه با شکاف‌های اقتصادی و اجتماعی در کشور منطبق است. بر اساس داده‌های سال‌2020، بیش از 80‌درصد از ایرانیان کاربر اینترنت هستند و 20‌درصد از جمعیت از اینترنت استفاده نمی‌کنند. ازنظر دسترسی به فناوری اطلاعات نیز آمارهای مرکز آمار ایران حاکی از این است که 31‌‌درصد مردم ایران فاقد تلفن همراه هوشمند هستند و 51‌درصد از مردم از رایانه شخصی استفاده نمی‌کنند. البته در این مورد، سهم خانوارهای روستایی فاقد دسترسی به رایانه شخصی 65‌درصد است. ازنظر دسترسی به اینترنت نیز 35‌درصد خانوارهای کشور از اینترنت استفاده نمی‌کنند که این رقم برای روستاییان به 57‌درصد می‌رسد. همچنین ازنظر سواد استفاده از فناوری اطلاعات، حدود 39‌درصد از افراد، فاقد ابتدایی‌ترین مهارت رایانه‌ای (کپی‌کردن اطلاعات) و 18‌درصد از آنان فاقد ابتدایی‌ترین توانایی استفاده از اینترنت (جست‌وجو و دانلود) هستند.
از سوی دیگر، در ایران، شکاف بین استان‌های ثروتمندتر و کمتر ثروتمند کشور ازنظر درصد کاربران اینترنت مشهود است به‌گونه‌ای که استان‌های ثروتمندتر اعم از بوشهر، تهران، سمنان و یزد، بیشترین کاربران اینترنت را دارند و استان‌های کمتر برخوردار اعم از سیستان‌و‌بلوچستان، کردستان و خراسان جنوبی، کمترین کاربران اینترنت را در کشور دارند. از نگاهی دیگر، شکاف روستا - شهر نیز عامل تعیین‌کننده در شکاف دیجیتالی محسوب می‌شود؛ به‌گونه‌ای که 26‌درصد خانوارهای روستایی در سال‌96 به تلفن همراه و 65‌درصد به رایانه دسترسی نداشته‌اند و 56‌درصد از ایشان نیز فاقد دسترسی به اینترنت بوده‌اند. از این مهم‌تر، استان‌های با نرخ بی‌سوادی روستایی بیشتر، دسترسی کمتری به فناوری اطلاعات دارند و از این نظر، استان‌های اردبیل، آذربایجان غربی، کردستان و سیستان‌و‌بلوچستان وضعیت وخیم‌تری دارند.

فشار کرونا به آموزش کودکان
آموزش به‌عنوان یکی از مهم‌ترین اهرم‌های توانمندسازی اقشار نیازمند، به‌صورت ویژه از شرایط شیوع کرونا تحت تأثیر قرار گرفته و باید تمهیدات ویژه‌ای برای جبران تبعات بسته‌شدن مدارس و دیجیتالی‌شدن آموزش‌ها بر تحصیل کودکان اندیشیده شود. طبق اعلام یونیسف، 90‌درصد کشورهای جهان در دوره کرونا وادار به استفاده از ظرفیت رسانه‌های عمومی و تکنولوژی‌های آنلاین برای آموزش از راه دور به کودکان شدند . ایران نیز روش آموزش از راه دور با استفاده از ترکیب رسانه‌های عمومی و آنلاین را اتخاذ کرد. از آنجا ‌که آموزش در دوران شیوع ویروس کرونا عمدتا متکی به ظرفیت فناوری اطلاعات و آموزش از راه دور بوده، نگرانی عمده در این خصوص، وضعیت شکاف دیجیتالی موجود میان خانوارهای برخوردار و خانوارهای کمتر برخوردار است که مانع دسترسی کودکان به آموزش‌های رسمی کشور می‌شود. داده‌های گزارش معاونت رفاه اجتماعی وزارت کار نشان می‌دهد در ایران شکاف قابل‌توجهی بین استان‌ها از نظر تعداد کاربران اینترنت وجود دارد و نکته قابل‌توجه در این خصوص این است که استان‌های با تعداد کاربر اینترنت کمتر، دارای جمعیت بی‌سواد بیشتری نیز هستند و این امر، در شرایطی که نیاز به آموزش از راه دور برای کاهش نرخ بی‌سوادی وجود دارد، حائز اهمیت است. این وضعیت، در مورد جمعیت روستایی به‌صورت ویژه نگران‌کننده است و شکاف قابل‌توجهی بین جمعیت روستایی و شهری در نرخ باسوادی و نرخ نفوذ اینترنت وجود دارد. با عنایت به اینکه دسترسی‌نداشتن به آموزش به افزایش احتمال گرفتار‌شدن در تله فقر و محرومیت و افزایش ورودی حجم دستگاه‌های حمایتی منجر می‌شود و این شکاف دیجیتالی بر تعداد کودکان بازمانده از تحصیل خواهد افزود، لازم است وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی به‌عنوان سیاستگذار رفاهی کشور در این خصوص اقدامات مقتضی را به عمل آورد. درواقع، هزینه‌های برطرف‌کردن مشکل دسترسی خانوارهای کم‌بضاعت به آموزش از راه دور به‌مراتب کمتر از هزینه‌های سنگین ناشی از ترک تحصیل و بی‌سوادی اقشار آینده کشور است. برآوردها نشان می‌دهد که هر دلار سرمایه‌گذاری برای افزایش ثبت‌نام در مقطع پیش‌دبستانی 9‌دلار به جامعه ازنظر کاهش هزینه‌های ترک تحصیل یا تکرار پایه تحصیلی در صورت عدم قبولی سود می‌رساند. تجربه یونیسف در شرایط شیوع کرونا در این زمینه در کشورهای کمتر‌برخوردار مشتمل بر تأکید مضاعف بر آموزش کودکان از طریق رادیو و تلویزیون، رایگان‌کردن هزینه‌های اینترنت، آموزش و توزیع لپ‌تاپ و گوشی بین اقشار کم‌بضاعت است.

شکاف دیجیتالی برحسب وضعیت تحصیلی
یکی از موارد قابل‌تأمل در مورد شکاف دیجیتالی، وضعیت این شاخص برحسب تحصیلات میان اقشار مختلف اجتماعی است. آمارهای مرکز آمار از وضعیت دسترسی ایرانیان به اینترنت، رایانه و تلفن همراه در سال‌96 و دوره قبل از شیوع کرونا نشان می‌دهد از بین جامعه نیازمند آموزش، بدترین وضعیت به دانش‌آموزان پایه ابتدایی اختصاص داشته که 39‌درصد به تلفن همراه، 64‌درصد به رایانه و 59‌درصد به اینترنت دسترسی نداشته‌اند. البته از سال‌96 تا اواخر سال‌98 که رسما شیوع کرونا در ایران تایید و مدارس وارد فاز آموزش مجازی شدند، قطعا ضریب نفوذ تلفن‌ همراه، رایانه و اینترنت در این پایه نیز افزایش داشته و در طول دوره کرونا نیز رشد آن ادامه پیدا کرده است؛ اما شکاف میان این آمارها با وضعیتی که بهره‌مندی دانش‌‌آموز از آموزش مجازی را تضمین کند به حدی است که می‌توان گفت بخش قابل‌تأملی از دانش‌آموزان به‌خصوص از اقشار کم‌درآمد و محروم در این دوره با کسری آموزش مواجه بوده‌اند و به همین نسبت احتمال افزایش فقر چند‌بعدی برای آنها وجود دارد. بر اساس این آمارها، در جامعه دانشگاهی 99‌درصد افراد به تلفن همراه، 93‌درصد به رایانه و 97‌درصد به اینترنت دسترسی داشته‌اند و بهترین وضعیت را در بهره‌مندی از آموزش مجازی تجربه کرده‌اند اما در دوره دوم متوسطه و پیش‌دانشگاهی وضعیت کمی نامساعدتر بوده و در دوره راهنمایی و اول متوسطه خلأ جدی‌تری برای بهره‌مندی از آموزش مجازی وجود داشته است.