بنیامین کریمی- خبر‌نگار
کلا در فضای دوقطبی کشور که سر هر چیزی دو جبهه کاملا متضاد با هم شکل می‌گیرد، نمی‌توان قضاوت درستی دید یا ارائه داد. تیم ملی 10بازی پشت‌هم را می‌برد، عده‌ای ایراد می‌گیرند که تیم برنامه ندارد و به ستاره‌ها وابسته است. در تساوی با کره، همان ستاره‌ها کلی گل خراب می‌کنند و این‌بار تئوری‌سازان کارشناس همه‌چیز، نظریه‌های جدیدی صادر می‌کنند درباره اینکه فوتبال ما از کره خیلی عقب‌تر است و اگر فلان مربی بود، الان به آنها 6تا زده بودیم.
از پریشب که پرسپولیس به الهلال باخته و نتوانسته در حد انتظار ظاهر شود، خیلی‌ها به تفاوت سطح فوتبال ایران و عربستان یا مربیان دو تیم و اختلاف سطح بازیکنان ما با ستاره‌های گرانقیمت آنها اشاره کرده‌اند. حتی تیتر برخی روزنامه‌ها در روز بازی اشاره به همین تفاوت‌ها و مقایسه غیرت ایرانی با پول نفتی سعودی‌ها داشت. تا با کشورهای عربی بازی داریم، کارشناسان عوام‌زده و عوام هوادار فوتبال به همین نکته‌ها دست می‌آویزند که پول آنها دلار نفتی و کثیف است و پولی که در فوتبال ما هزینه می‌شود طیب و طاهر و تیم‌های ما تنها با غیرت و تعصب در برابر حریفانی که غیرت ندارند موفق به کسب نتیجه می‌شوند. با تیم‌های شرق آسیا بازی داریم، کارشناسان و مدرسان فوتبال امکان ندارد نگویند «فوتبال کره و ژاپن سرعتی است». کلیشه‌هایی که در برنامه‌های کارشناسی مکررا بازگو می‌شود این است که «فوتبال شرق اروپا و روسیه قدرتی است»، «فوتبال عرب‌ها کند و تأخیری است»، «تیم‌های آمریکای جنوبی تکنیکی هستند» و «اسپانیا تیکی‌تاکا بازی می‌کند» و... همین‌ها در مغز مردم هم فرو می‌رود و در هر موقعیتی آنها را به ارائه تحلیل‌های آبکی و مشابه وامی‌دارد.
پرسپولیس در بازی با الهلال حرفی برای گفتن نداشت و معلوم نبود چرا هیچ بازیکنی، خودش نبود. چرا نمی‌توانستند چند پاس پیاپی به‌هم بدهند و توپ را در زمین حریف به جریان بیندازند و هزار چرای دیگر. اما کسی به این توجهی نمی‌کند که باخت سنگین در چنین مسابقه‌ای طبیعی‌ترین حالت ممکن برای نماینده فوتبال ایران است. بازی در آن جو وحشتناک که در هفته‌های اخیر ستاره‌های بین‌المللی و حرفه‌ای تیم ملی ژاپن و چین را هم به گریه انداخته، قطعا کار سختی است. اگر پرسپولیس می‌توانست خودش را از آن فشار نیمه اول خارج کند و نتیجه لازم را برای صعود بگیرد، اتفاقی غیرطبیعی رخ داده بود اما این نه به‌خاطر تفاوت سطح فوتبال 2 کشور و اختلاف فاحش در امکانات زیرساختی است. اختلاف فاحش در امکانات هست، اما فوتبال ما همیشه در مواجهه با حریفان آسیایی به جان آنها ترس می‌اندازد. فوتبال ایران نه اینکه قدرت جهانی باشد اما از هیچ حریفی در آسیا پایین‌تر نیست. اما بازی در زمین تیمی که می‌تواند پس از چند سال خودداری از بازی در زمین تیم‌های ایرانی از صددرصد ظرفیت تماشاگرانش در یک دیدار خانگی بهره ببرد، کار سختی است. تیم‌های عربستانی حاضر به سفر به ایران نیستند، اما ما مشکلی برای بازی در زمین آنها در شرایط نابرابر نداریم. به این فکر کنید که این بازی در زمین بی‌طرف برگزار می‌شد یا رفت و برگشت بود؛ آنگاه شرایط کاملا فرق داشت. چرا اصلا کنفدراسیون فوتبال آسیا باید با انجام مسابقات در عربستان و درحالی‌که 2 تیم از این کشور در مرحله نیمه‌نهایی غرب آسیا حضور دارند موافقت کند؟ به این می‌گویند شرایط نابرابر.
با همه اینها باخت در فوتبال یک چیز طبیعی است. همان شب منچستریونایتد با کریستیانو رونالدو که یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال و بهترین گلزن تاریخ است و سانچوی 100 میلیون یورویی و گران‌ترین مدافع تاریخ و دروازه‌بانی که بالاترین دستمزد را بین همه همتایان خود دریافت می‌کند، در زمین لسترسیتی و در جو وحشتناک ورزشگاه کینگ پاور 4تا از میزبان خورد. چلسی در زمین تیم تازه‌صعود کرده برنتفورد با درخشش دروازه‌بان خودش موفق به کسب یک برد ناحق شد و توماس توخل بعد از بازی گفت در 20دقیقه پایانی احساس می‌کرده تیمش با بازیکنان کمتری نسبت به حریف در زمین حاضر است. هفته قبل از فیفادی همزمان بایرن‌مونیخ، بارسلونا، رئال‌مادرید، آژاکس و پاری‌سن‌ژرمن به تیم‌های ضعیف‌تر از خودشان باختند
ولی کسی نگفت تفاوت بین پاری‌سن‌ژرمن با تیم رن فرانسه در مربیان 2 تیم یا کیفیت بازیکنان‌شان است. منچسترسیتی با ستاره‌های میلیارد یورویی در زمین پاری‌سن‌ژرمن باخت؛ مطمئنا در بازی برگشت و بازی مقابل تماشاگران خودی و ورزشگاهی که به آن عادت دارند، شرایط فرق خواهد کرد.
فوتبال برد و باخت دارد. این مشکل خود ماست که مجبوریم بازی‌ها را در زمین حریف یا زمین بی‌طرف بازی کنیم و وقتی مثل بازی ایران- کره میزبانیم، از ظرفیت تماشاگر استفاده نکنیم. مشکل خود ماست که مرحله حذفی لیگ قهرمانان آسیا در تعطیلات لیگ داخلی ما و بدون حضور ستاره‌هایی است که تیم را تا این مرحله بالا آورده‌اند. دیروز تنها نماینده ژاپن 3 بر صفر به تیم کره‌ای باخت اما کسی از تفاوت زیرساخت‌های 2 کشور حرفی نزد. الوحده هم که 5گل از النصر خورد، در امارات از بهترین امکانات بهره می‌برد. فوتبال با برد و باخت‌هایش قشنگ است. حضور در همین مرحله هم از لحاظ اقتصادی و اعتباری به سود هر باشگاه و هر لیگی است. هیچ اشکالی ندارد اگر تیمی به مراحل حذفی صعود می‌کند و از مرحله‌ای به بعد نمی‌تواند بالاتر برود. فوتبال همین است. فوتبال ما و بازیکنان ما اصلا از همسایه‌ها و کشورهای آسیایی اگر قوی‌تر نباشند، ضعیف‌تر هم نیستند. اگر به کلیشه‌ها توجه کنیم و این ملکه ذهن‌مان بشود که امکانات و ستاره‌های خارجی آنها از ما بهترند، پس باید ببازیم، می‌بازیم. پرسپولیسی‌ها به‌جای زانوی غم بغل گرفتن شاید بهتر باشد به این فکر کنند که درصورت تکرار چنین شرایطی آیا باز هم می‌خواهند به همین شکل و بی‌دست‌وپا بازی کنند یا برنامه‌ای برای جبران دارند.
باخت سه هیچ به کلیشه‌ها
چرا هر وقت می‌بریم نتیجه غیرت و تعصب بازیکنان است و هر بار می‌بازیم امکانات و زیرساخت‌ها ایراد دارد؟
در همینه زمینه :
