دیالوگ/ سرب

مسعود کیمیایی
 دکتر: هیچ‌چیز نمی‌تواند مثل دندان‌های خوب، انسان را نجات دهد. هر‌ آنچه هست و گفته می‌شود، هر آنچه تاریخ می‌شود از دهان است. دندان و زبان یعنی تمام زندگی. ما برای تحکیم نسل آینده فقط اصول علمی را رعایت می‌کنیم. معنویت هم از دهان سرچشمه می‌گیرد. برای ساختن یک سرزمین تازه، با بزرگ‌ترین و متمدن‌ترین قوم جهان، همه‌‌چیز باید کنترل شود. اضافات و آلودگی در این سرزمین تازه جایی ندارد. این دندان شما باید از دهانتان خارج شود. چون فاسد است، متعفن می‌شود و تعفن در مغز و فکر شما وارد می‌شود. اول باید جای تعفن را بی‌حس کرد. هر جا که به عقیده ما شک به درد، شک به مزاحمت و مخالفت، شک به وبا و تیفوس و شک به افکار ناشناخته باشد، اول باید مثل این دندان بی‌حس شود و بعد جای آن را خارج کرد. اینطور؛ و جای آن را و درد آن را تحمل کرد. عفونت و چرک باعث گوارش بد می‌شود. از گوارش بد نارضایتی به‌وجود می‌آید. نتیجه از دست دادن کار است و بیکاری در سرزمین موعود وجود ندارد. آنهایی که تیفوس دارند باید بمانند و نیایند. آنهایی که مشکوک به تیفوسند، هادی آن باید از آنها جدا شود. دندان کرم‌خورده، موی آلوده به تیفوس، زخم چرک‌کرده باید جدا شود.