خروج از شهر یعنی نداشتن شهر مطلوب

یکی از دلایلی که در هر فرصتی مایل به خروج از شهر هستیم، نداشتن شهر مطلوب است. اما از ویژگی‌های شهر پسامدرن، خدمات و تسهیلات اجتماعی است که همه مردم به‌طور مشترک بتوانند از آن بهره‌برداری کنند. ما چنین فضایی در شهر نداریم. مردم در پارک باید بدانند که آزادند؛ باید رستوران و مراکز تفریح به‌راحتی در دسترس‌شان باشد. مردم از شهر هم که بیرون می‌روند حتی در طبیعت، ‌برای خودشان به‌دنبال فضای خصوصی هستند. ما باید ضمن فراهم‌کردن حریم خصوصی برای مردم، حریم عمومی نیز تعریف کنیم. شهر، حریم عمومی مردم است. مردم باید بتوانند رفتارهای اجتماعی‌شان را به‌راحتی بازتاب دهند. در عصر پسامدرن، دانش‌های مختلفی مثل روانشناسی و جامعه‌شناسی به کمک شهرسازی آمده است. مردم اگر بتوانند رفتارهای خودشان را که پایگاه جمعی دارد در همان فضای جمعی بدون مانعی ابراز کنند، وارد قلمرو همگانی می‌شوند اما اگر نتوانند، وارد قلمرو خصوصی می‌شوند. از نظر روانشناسی اجتماعی اگر در قلمرو همگانی نتوانیم رفتار همگانی بروز دهیم، ‌رفتار همگانی را به فردی تبدیل می‌کنیم. اتفاقی که در این شرایط می‌افتد این است که مردم وقتی از شهر بیرون می‌روند و حتی وقتی به دل طبیعت می‌روند، آنجا را نیز به مکانی خصوصی تبدیل می‌کنند. با سیاست‌گذاری کلان، حریم‌های عمومی و خصوصی باید مجزا شود. از دیگر دلایل خروج از شهرها، آلودگی‌است. تراکم ساختمانی که در تهران داریم غیرطبیعی‌است. ما شهر نساخته‌ایم بلکه با شهر معامله کرده‌ایم که نتیجه‌اش می‌شود حداقل 35هزار واحد مسکونی خالی در شمال تهران. این ساختمان‌ها امکاناتی مثل فضا، خیابان، پارک و پارکینگ را از ما گرفته‌اند.