پول نمی‌دهیم، می‌ترسانیم!

محمدحسین عباسی| تازه‌ترین مدل تهدید به افشاگری در فوتبال ایران، از سوی مرد اول باشگاه پرسپولیس مطرح شده است. حمیدرضا گرشاسبی چند بازیکن سابق باشگاه را تهدید کرده که در صورت عدم همکاری با پرسپولیس، نام‌شان را با هوادارها در میان می‌گذارد. این فوتبالیست‌ها نه مرتکب اشتباهی مرگبار شده‌اند و نه هیچ اقدامی در مغایرت با قانون و عرف جامعه انجام داده‌اند. بزرگ‌ترین و نابخشودنی‌ترین گناه آنها از نگاه مدیرعامل پرسپولیس، شکایت به AFC برای دریافت مطالبات قانونی‌شان است. مدتی قبل، باشگاه از حل‌شدن «همه» پرونده‌های مالی و رضایت‌گرفتن از تمام شاکیان خبر داده بود اما صحبت‌ها جدید حمیدرضا گرشاسبی نشان می‌دهد که همچنان بدهی‌های سنگینی روی دست پرسپولیس باقی مانده است. کشیده‌شدن این پرونده‌ها به کنفدراسیون فوتبال آسیا، قرمزها را در خطر حذف‌شدن از لیگ قهرمانان و یا روبه‌رو شدن با جرایمی سنگین قرار می‌دهد اما تصمیم‌سازان باشگاه به جای تلاش برای فراهم کردن مبالغ موردنیاز و رفع کردن این خطر، در تلاش برای پاک کردن صورت مساله هستند. تهدید و ارعاب مهره‌هایی که زمانی پیراهن پرسپولیس را بر تن داشته‌اند، حرفه‌ای و اخلاقی به‌نظر نمی‌رسد اما ماجرا زمانی ناامیدکننده‌تر می‌شود که مدیران سرخپوشان پای هواداران باشگاه را به این معادله باز می‌کنند و با سواستفاده از احساسات آنها، به‌دنبال وادار کردن شاکیان به عقب‌نشینی می‌شوند. دورخیز برای قراردادن بازیکنان طلبکار روبه‌روی طرفداران پرسپولیس، روش و سیاست پاکیزه‌ای برای سامان دادن به مشکلات مالی و بدهی‌های سنگین باشگاه به‌نظر نمی‌رسد.
برخورد پرسپولیس با بازیکنانی که هنوز حقوق قانونی مربوط به سال‌های حضورشان در این باشگاه را دریافت نکرده‌اند، پیش از این در باشگاه استقلال نیز دیده شده است. فصل گذشته کاوه رضایی و آندو تیموریان برای دریافت باقی‌مانده آخرین قراردادشان از استقلال به کنفدراسیون فوتبال آسیا شکایت کردند اما باشگاه به جای گوش دادن به صدای این دو ستاره، مشغول موضع‌گیری علیه آنها شد. تماشاگران استقلال نیز به سرعت دست به قضاوت زدند و اقدام این دو بازیکن را در دادگاه صحرایی‌شان محکوم کردند. زیرسوال بردن علاقه تیموریان و رضایی به استقلال و «بی‌تعصب» خواندن آنها، هر دو‌بازیکن را برای پس گرفتن شکایت‌شان در تنگنا قرار داد اما مردان پرتجربه سابق استقلال حاضر نبودند در مقابل چنین جوی تسلیم شوند. حالا نوبت به باشگاه پرسپولیس رسیده که از هوادارانش به‌عنوان یک «اهرم فشار» استفاده کند. آنها در امضای قرارداد با هر بازیکن به‌شدت سخاوتمند هستند اما در زمان پرداخت رقم‌هایی که در همین قراردادهای رسمی نوشته شده، نهایت خساست را به خرج می‌دهد. سیاست‌های نقل و انتقالاتی سرخابی‌ها، نسبتی با درآمد واقعی‌شان ندارد و نتیجه این اتفاق، لحن تهدیدآمیز این روزهای مدیرعامل پرسپولیس است. اگر باشگاه ظرفیت‌های لازم برای درآمدزایی را به‌دست آورده و به اندازه کافی از اپراتورها پول درمی‌آورد، چرا بازیکنان سابق این تیم باید به جای دریافت حقوق‌شان، با موجی از ناسزا مواجه شوند؟  و اگر هنوز هم خبری از درآمدزایی نیست، چرا مدیران پرسپولیس تیم را ترک نمی‌کنند و مسئولیت‌شان را تحویل نمی‌دهند؟
ترساندن شاکیان به جای پرداخت حق آنها، رویه‌ای است که سهم هواداران در آن مشهود به‌نظر می‌رسد. هوادارانی که ظرف چند ثانیه به یک بازیکن «برچسب» می‌زنند و همه خدمات گذشته او را به‌سرعت زیر سوال می‌برند. بیرون گود ایستادن و حرف‌زدن از گذشت، بخشش، غیرت و تعصب شاید ساده‌ترین کار تمام دنیا باشد اما چند نفر از همین تماشاگرانی که بازیکنان را به تعصب دعوت می‌کنند، حاضر به چشم‌پوشی از حقوق‌ درج شده در قراردادهای‌شان هستند؟ البته که قاطبه بازیکن‌ها از وضع مالی بسیار خوبی برخوردار هستند و شاید حتی دریافت چندصدمیلیون، زندگی‌شان را دستخوش تحول بزرگی نکند اما اگر قرار نیست این رقم‌ها به آنها پرداخت شود، پس قراردادها نیز باید به شکل دیگری نوشته شوند. نحوه قراردادبستن در فوتبال ایران به یک تغییر بزرگ نیاز دارد و مدل پرداخت حق و حقوق بازیکنان نیز باید دگرگون شود اما مهم‌تر از همه، ضرورت تغییر فرهنگ هواداری است. اگر طرفدارها نتوانند اصول فوتبال حرفه‌ای را بپذیرند و آن‌ را به کلمه‌های نخ‌نماشده‌ای مثل تعصب و غیرت گره نزنند، همچنان به‌عنوان سلاح جنگی در دست مدیران عامل، پشت کامنت‌های مسدود شده اینستاگرام فوتبالیست‌ها باقی خواهند ماند!