ایستگاه بعد امام حسین ع

عاشورا و تاسوعای حسینی به یک قدمی شهر رسیده‌اند؛ تهران سیاه پوشیده برای آنها که آب به رویشان بسته شد، صدای «العطش!» از 1400 سال پیش تا امروز طنین انداخته  از کربلا تا کوفه، از کوفه تا بصره، از بصره تا خوزستان و سال‌هاست که ایرانی‌ها در غم و شادی، در انزوا و جمع، اشک به گونه می‌آورند از این ظلم مسلم و همیشگی که چون پرچم سرخ رنگ حرم آن امامان، همواره در اهتزاز است و هل من ناصر ینصرنی‌گویان علم‌ها و کتل‌ها و پرچم‌های سیاه را بر گوشه گوشه شهر آذین می‌بندند.

در جوارِ سوگ
میدان امام حسین (ع) در نورِ عصرگاهی کم‌کم آماده می‌شود برای برگزاری یکی از مهمترین رسوم ما ایرانی‌ها. وعده‌ای به جا مانده از تاریخ و عهدی که ما با مظلومان بسته‌ایم که مقابل ظلم بایستیم و این ظلم که ریشه دوانده و تا امروز خود را کشانده است. تاسوعا و عاشورا نزدیک است و کرونا شکل همه چیز را تغییر داده جز شوری اشک‌هایمان که تغییرپذیر نیست. از فراز میدانگاه امام حسین (ع) می‌توان خیابان‌ها و ساختمان‌های اطراف را دید که برای برگزاری مراسم سوگ تشنگان همیشه تاریخ رخت سیاه پوشیده‌اند.

همسایگان مذهبی یک میدان
اکنون میدان امام حسین (ع) با طراحی میدانگاهی برگرفته از باغ‌های ایرانی، فضای امن و مناسبی برای برگزاری مراسم مذهبی و خصوصا تعزیه و عزاداری سالار و سرور شهیدان است؛ جایی که با چند قدم پیاده رفتن از ایستگاه متروی همین میدان می‌توانید در فضای بازی مزین به نمادهای مذهبی عاشورا و تاسوعا قرار بگیرید و به راحتی با وجود کرونا به عزاداری بپردازید. همچنین این میدان در همسایگی حسینیه‌های معروف پایتخت قرار گرفته؛ از حسینیه سرکانی‌های مقیم مرکز تا حسینیه خوزستانی‌ها که تنوعی در برگزاری مراسم‌های مختلف مذهبی به این بخش از تهران می‌دهند.

چهل سال عزاداری
میدان امام حسین (ع) یکی از وعده‌گاهای مهم تهرانی‌ها در ایام محرم است. تا همین چند سال پیش که کرونا پایش را به تهران نگذاشته بود در روزهای عاشورا و تاسوعای حسینی، این میدان محل اجتماع مردم سوگواری بود که می‌خواستند در عزاداری سرور و سالار شهیدان اشک بریزند. اهمیت و نقش میدان امام حسین (ع) در گردهم آوردن تهرانی‌ها سابقه ای حداقل چهل ساله دارد و عمرش به عمر کشتار مردم انقلابی در سال‌های پیش از انقلاب برمی‌گردد. همزمان با راهپیمایی‌های روزهای انقلاب و پس از آن، این میدان که آن زمان نامش فوزیه بود کارکردی جهان وطنی پیدا کرد؛ پایگاهی برای آنها که می‌خواهند علیه ظلم شعار بدهند یا راهپیمایی کنند و این چنین شد که نام این میدان به نام امامی که شیعیان خود را خونخواه او می‌دانند تغییر پیدا کرد.