پژمان گرامی ـ فعال سیاسی
انتخابات ریاست‌جمهوری تمام شد و با رأی مردم، سیزدهمین رئیس دولت منتخب ایران تا چند وقت دیگر زمام امور را به‌دست می‌گیرد. انتخابات حاشیه‌هایی به‌دنبال داشت و تحلیل‌های زیادی از نتیجه و رویکرد کلی حاکمیت، تأیید صلاحیت‌ها، آرای باطله و حتی نگاه و تفکر افرادی که شرکت نکردند، ارائه شده و هنوز هم در محافل سیاسی و رسانه‌ای مورد توجه است که پرداختن به آن وظیفه تحلیلگران و صاحب‌نظران است نه مدیران و مسئولانی که کارکرد اصلی آنها اداره بهتر و مطلوب‌تر سطوح اجتماعی و اقتصادی جامعه و مردم است. یکی از مهم‌ترین ایراداتی که به رفتار و گفتار نیروهای سیاسی و مدیران و مسئولان در این سال‌ها می‌توان گرفت، تأکید و تمرکز مطلق و کلی بر سیاست و ترجیح منافع جریانی بر منافع ملی و مصالح مردم است. تا جایی که رقابت‌های سیاسی و کوشش‌ها برای از میدان به در کردن رقیب و به شکست کشاندن سیاست‌ها و برنامه‌های آن تا اندازه‌ای مسئولان را از مردم دور کرد که جز در حرف‌های کلی و شعار‌های رنگارنگ توجهی به مشکلات کشور و مردم نمی‌کردند. مردم ماندند و کوهی از مشکلات که در سایه رقابت‌های جناحی روزبهروز فشار ناشی از آن، خانواده، شغل، آرامش و امنیت آنها را در معرض فروپاشی قرار می‌داد. به هر حال، انتخابات تمام شد و ما در قبال آن و در نوع نگاه به تحلیل‌های انتخاباتی که صورت می‌گیرد دو راه بیشتر پیش روی خود نداریم؛ یا باید به نزاع‌ها و جنگ و جدل‌های سیاسی برای به‌کرسی‌نشاندن حرف‌های خود ادامه بدهیم یا اینکه برای منافع مردم و مصالح کشور به درجه‌ای از بلوغ اجتماعی و حتی سیاسی برسیم که متوجه شویم راه‌حل عبور از این همه مشکلات در گرو اتحاد و آرامش است که قطعا از مسیر جدل‌های سیاسی نمی‌توانیم به آن برسیم. ایران برای ما بزرگ‌تر از سیاست است و مردم بااهمیت‌تر از جناح‌های سیاسی هستند. این حرف را نباید به‌منزله دوری از سیاست و در‌پیش‌گرفتن سیاست‌زدایی در اقدامات اجتماعی و جمعی دانست. منظور از این ادعا ایجاد توازن و نوعی تعادل در اقدامات اجتماعی و امر سیاسی است که با تفکیک و تعادل، حوزه‌ها را در هم نمی‌ریزد و هر موضوعی را بدون دخالت هیجان و احساس و منافع زودگذر جناحی در جای خود بررسی می‌کند که به‌نوعی توجه به عدالت را به ذهن‌ها می‌رساند. چه آنهایی که رأی دادند، چه آنهایی که مشارکت نکردند و چه آنهایی که به سایر افراد حاضر در رقابت رأی دادند، در یک چیز مشترک هستند و آن امید به بهبود اوضاع و آینده‌ای روشن برای کشور است که اتفاقا از جدل‌های بی‌حاصلی که همیشه برای آن بهانه‌ای پیدا می‌شود، خسته و رویگردان هستند. حالا انتخاب ماست یا با همدلی و تلاش و احترام به دولت آینده و رئیس‌جمهور رسمی جمهوری اسلامی ایران فردایی روشن و پر از امید را هدف قرار دهیم یا با دامن‌زدن به رقابت‌های حاد و بی‌حاصل و بی‌مبنای سیاسی، روزبهروز ثبات و آرامش کشور را در وادی بی‌ثباتی گرفتار کنیم. فکر می‌کنم راه‌حل اول تنها شرط زندگی بهتر و فردایی روشن‌تر برای مردمی است که ایران و آسایش، آرامش، رفاه و سربلندی آن را با همه وجود می‌خواهند و این هدف و خواسته را در محیطی بدون تنش و جنجال و هیاهو‌های بی‌ثمر جست‌وجو می‌کنند.
چند نکته از انتخاباتی که گذشت
در همینه زمینه :
