خبر/ 93درصد کودکان کار، غیرایرانی هستند

مدیرعامل انجمن حمایت از کودکان کار با اشاره به تهیه لیستی از بدترین اشکال کار کودک در سال۸۱ توسط بخش حقوقی خانه کارگر گفت: تاکنون اقدامات دولت‌ها برای محو کار کودک مؤثر نبوده است.
قاسم حسنی مدیرعامل انجمن حمایت از کودکان کار در این‌باره گفت: کار در قهوه خانه‌ها، کار در کوره پزخانه‌ها، زباله‌گردی و کار در دباغی‌ها از مهم‌ترین مشاغلی است که این کودکان به آن مشغول هستند. به گزارش ایلنا، حسنی با بیان اینکه کودکان اصل‌‌ترین سرمایه‌های جوامع هستند، اظهار داشت: لازمه هرگونه توسعه، پیشرفت و برنامه بلندمدت برای کشور  آن است که کودکان سالمی داشته باشیم، درباره موضوع محو کار کودک در هیچ‌کدام از دولت‌ها در ادوار مختلف توجهی نشده است. البته اینگونه هم نبوده که توفیقاتی حاصل نشده باشد به‌طور مثال در برنامه‌های توسعه پنج‌ساله بر ضرورت کاهش کار کودکان و آسیب کودکان اشاره شده است و همچنین در ردیف بودجه ملی بودجه‌ای را نیز برای تحقق این اقدامات اختصاص داده‌اند که به جای خود اقدامی ارزشمند است اما واقعیت این است که این اقدامات به هیچ وجه کافی نبوده و به اقدامات ریشه‌ای‌تری برای پایان بخشی به‌کار کودکان نیازمندیم. او ادامه داد: ما باید بپذیریم کودکان از روی ناچاری کار  می‌کنند و تا زمانی که این اجبار به‌کار از زندگی آنان برداشته نشود، طرح‌های مختلف درباره آنها به نتیجه مطلوب نمی‌رسد.
مدیرعامل انجمن حمایت از کودکان کار تصریح کرد: در جامعه‌ای که خط فقر زیر ۶یا۵میلیون تومان است دادن پول اندکی به مبلغ ۵۰۰هزار تومان به‌عنوان اعانه به آن خانواده مگر می‌تواند نیاز خانواده را برطرف کند؟ ضمن اینکه تا چه حد می‌توان چنین کمک‌های نقدی را پرداخت کرد.‌ساز وکار جامعه باید سازوکاری باشد که ثروت حاصله به‌طور متوازن میان افراد جامعه تقسیم شود و حداقل همه افراد در جامعه یک دسترسی منطقی به ثروت ملی خلق شده داشته باشند. ما در این حوزه با نقص مواجه هستیم.
حسنی تأکید کرد: براساس پژوهشی که در سال۹۸ صورت گرفته ۹۳درصد کودکانی که کار می‌کنند کودکان غیرایرانی هستند که از فقیرترین روستاهای افغانستان به کشور ما می‌آیند و در این بخش به‌کار گرفته می‌شوند.یکی از خواسته‌های ما از مسئولان این است که حداقل یک نشست منطقه‌ای با حضور نمایندگان یونیسف، کمیساریای حقوق بشر، وزیر کار افغانستان و وزیر خارجه افغانستان برگزار شود و آنها بپذیرند که در حل این مشکل سهم خود را به‌عهده بگیرند، نه اینکه سکوت کنند. هم‌اکنون هم بار آسیبی و هم بار بین‌المللی این موضوع بر دوش ایران است و حداقل انتظار ما می‌تواند این باشد که مسئولان این کشورها به کوتاهی خود اقرار کنند و بپذیرند که باید کاری برای این کودکان صورت بگیرد.