شهرکی به نام مسعود نوری شیرازی

مژگان مهرابی

شهرک مسعودیه، محله تقریباً نوپایی محسوب می‌شود که بافت مسکونی آن از اواخر دهه ۵۰ به بعد شکل گرفته است.
این محدوده در همسایگی محله‌های اسلام‌آباد افسریه و شهرک والفجر قرار دارد و شرق آن به مسگرآباد منتهی می‌شود. اصلی‌ترین خیابان آن ابومسلم خراسانی است و می‌توان گفت کم و کسری برای زندگی در آن وجود ندارد. طبق گفته‌های اهالی، محله مسعودیه در واقع بخشی از زمین‌های کشاورزی مسگرآباد است که به تدریج با کم رونق شدن کشاورزی در این خطه، از سوی کشاورزان فروخته شده و مردم مهاجر از شهرهای دور و نزدیک آن را خریده‌اند. بعد از ساکن شدن هم شروع به ساخت‌وساز کرده و زمین‌ها را به‌صورت بافت مسکونی تبدیل کرده‌اند.
البته روایت دیگری هم از این محله با این مضمون نقل شده که: «زمین‌های کشاورزی از سوی روستاییانی که برای کار به تهران آمده بودند خریداری شده‌است. پس از مدتی هم که مشغول به کار شده بودند خانواده‌های خود را به اینجا آورده‌اند.» عده‌ای هم می‌گویند، تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، محدوده مسعودیه، قطعه زمین وسیع و بایری بوده و ساخت‌وساز در آن بعد از ایجاد یک مرغداری و یک حمام در سال ۵۸ رونق گرفته و با ساخت مسجدجامع با سرعت بیشتری پیش رفته است.
اما «اسماعیل جهانشاهی» معتمد و هم‌محله‌ای قدیم مسعودیه تعریف می‌کند: «فردی به نام «محمدعلی وثوق‌الدوله» زمین‌های خود را به شخصی به نام «حاج پرویز نوری شیرازی» می‌فروشد و نوری شیرازی هم زمین‌ها را پس از نامگذاری به نام پسرش مسعود، آنها را به قطعات کوچک‌تری تقسیم کرده و به روستاییان مهاجر می‌فروشد.» اکنون محله مسعودیه، از امکانات رفاهی و شهری خوبی برخوردار است. ۴ درمانگاه، یک مرکز بیماری‌های خاص، ۲ زمین چمن مصنوعی، ۲ مجموعه ورزشی و ۱۵ مسجد و حسینیه دارد.