زیر خط توسعه

سبا ثروتی ـ روزنامه‌نگار

نقش دولت‌ها در توسعه حمل‌ونقل شهری در کشور از آذرماه سال 1386و با تصویب قانون توسعه حمل‌ونقل عمومی و مدیریت سوخت رسمیت بیشتری پیدا کرد. اما این به آن معنی نیست که دولت‌های پیشین مسئولیتی در قبال توسعه حمل‌ونقل شهری در کشور نداشته‌اند و اقداماتی در مسیر این توسعه انجام نداده‌اند. دولت‌ها همواره موظف به تامین نیمی از هزینه‌های توسعه حمل‌ونقل عمومی بوده‌اند و شهرداری‌ها هم همواره نسبت به بدعهدی دولت‌ها در تامین این هزینه شکایت داشته‌اند. طبق قانون توسعه حمل‌ونقل، دولت موظف شد سالانه 10هزار میلیارد تومان بودجه برای توسعه حمل‌ونقل اختصاص دهد. اما نگاهی به بندهای مختلف قانون توسعه حمل‌ونقل هم نشان از آن دارد که اقداماتی که از سوی شهرداری‌ها و دولت‌ها طی سال‌های مختلف در مسیر بهبود حمل‌ونقل عمومی صورت گرفته، کافی نبوده است. دست‌کم از سال 86به بعد که این قانون به تصویب رسید تا به امروز که حدود 14سال از آن زمان می‌گذرد، موفقیت‌های کسب شده در حوزه حمل‌ونقل شهری با اهداف تعیین شده در این قانون همخوانی ندارند. برای مثال براساس این قانون قرار بود تا سال 91سهم حمل‌ونقل عمومی در جابه‌جایی مسافر در شهر به 75درصد برسد، اما در سال 1399سهم حمل‌ونقل عمومی تنها 51درصد اعلام شد. در ادامه نگاهی داریم به اقداماتی که دولت‌های مختلف در حوزه توسعه حمل‌ونقل شهری انجام داده‌اند. با این اشاره که در دولت‌های اول و دوم به‌دلیل نزدیکی به دوران انقلاب، تمرکز بیشتر بر اولویت‌های دیگری جزو مسائل شهری بوده است، از این‌رو اطلاعات چندانی درباره اقدامات دولت برای بهبود وضعیت حمل‌ونقل شهری در دسترس نبوده است همچنین از آنجا که تهران به‌عنوان پایتخت کشور بیشترین طرح‌ها و برنامه‌های توسعه را در خود متمرکز کرده است، اقدامات دولت‌ها در پیشبرد برنامه‌های توسعه در تهران به‌عنوان معیاری برای سنجش وضعیت توسعه در دیگر شهرها درنظر گرفته شده است.