![نهالی برای فراموشی](/img/newspaper_pages/1400/03-%20khordad/08/rooyi/24-2.jpg)
نهالی برای فراموشی
![نهالی برای فراموشی](/img/newspaper_pages/1400/03-%20khordad/08/rooyi/24-2.jpg)
سامان رضایی
خبر قتل بابک خرمدین زمانی اعلام شد که دیگر هیچ نوشدارویی برای مرگ سهراب بهکار نمیآمد. وقتی همه خواب بودند دست پدری به خون فرزند آلوده شد و اگرچه این نخستین قتل خانوادگی نبود، اما شیوه و حواشی آن باعث شد جامعه دچار سوگی جمعی شود. چند روز مخزن سیاه پسماندی که جسد مثلهشده بابک را در خود جای داده بود از زیر نگاه سنگین و مضطرب اهالی شهرک اکباتان رهایی نداشت تا اینکه شهرداری ناحیه6 منطقه5 تصمیم گرفت این شیئی متحرک را که نماد و یادآور یک واقعه هولناک برای مردم محل بود، به جای دیگری منتقل کند. اما ماجرا فقط پاککردن مسئله نبود. جایگزین آن یک نهال سبز و زیبا بود که نهتنها انتخابی هوشمندانه بلکه (چه آگاهانه و چه ناآگاهانه) انتخابی روانشناسانه بود. در روانشناسی سوگواری که اتفاقا در سالهای کرونا بسیار به آن نیاز داریم کارشناسهای این رشته توصیه میکنند فرد یا جماعتی که دچار سوگ و از دست رفتن عزیزی شدهاند، بهتر است در ماههای نخست هر شیء و عکس و لوازمی که آنها را به یاد عزیزشان میاندازد از دکوراسیون منزل جمع کنند؛ رویدادی که در مبلمان شهری تهران رخ داد و نهالی که نمادی از ادامه زندگی و هوای تازه بود، جای آن مخزن پسماند را گرفت. اما روانشناسها میگویند پس از طی شدن دوره سوگواری باید اندکاندک با این فقدان کنار آمده و علل آنرا جستوجو کرد. این مورد اخیر دیگر کار شهرداری ناحیه6 منطقه5 نیست که آنها الحق و الانصاف در این مورد خاص، وظیفه خود را بهخوبی انجام دادند. نیاز به نوعی جراحی باز قلب جامعه داریم که فقط زیر تیغ تیز انتقاد انجام میشود. پرسش از امکانات و مفادی قانونی که جلوی پای برخی پدر و مادرنماها قرار میگیرد تا قداست این 2واژه مقدس را زیر سؤال ببرد. پرسش از چرایی تخفیف کلی قانون به مجرمانی که نام پدر را یدک میکشند و تخفیف جزئی به مادرانی که نام مادر را یدک میکشند. جراحی این غده سرطانی درد و ریسکی دارد که باید آن را پذیرفت و نیاز به بحثهای کارشناسی دارد که در این مقال نمیگنجد.