وقتی از دو حرف می‌زنیم/ دویدن تا موزه، میوزیم یا آثارخانه
آزاده بهشتی
عکس‌های دسته‌جمعی را همیشه آخر دویدن می‌اندازیم. اینطوری آنهایی که عقب هستند می‌دانند در انتها کسانی منتظرشان هستند. انتظار در دو از آن حس‌های پیش‌برنده است؛ حسی که برای اتمام مسیرهای طولانی به آن نیاز داری. مدام توی ذهنت مرور می‌کنی چند کیلومتر مانده و در انتها چه چیزی عایدت می‌شود؛ مثلا اگر صبح سرد زمستانی باشد انتظار یک لیوان شیرکاکائوی گرم در پایان دویدن کمکت می‌کند تا انتها بروی. عکس‌های دسته‌جمعی آخر دو هم از آن حس‌های پیش‌برنده است. می‌دانی که در انتها دوستانت منتظرت هستند، ناامید نمی‌شوی و تا نقطه پایان می‌روی.
مسیر باغ‌فردوس، درکه یکی از مسیرهای سختی بود که عید امسال گروهی دویدیم. سرپایینی خیابان ولیعصر تا پارک‌وی و بعد از آن دویدن به سمت غرب در اتوبان چمران که یک مسیر صاف یا به‌اصطلاح ما دونده‌ها فلت است، چندان سخت نبود. سختی راه آنجایی شروع شد که از سر اتوبان یادگار پیچیدیم توی کوچه پس‌کوچه‌های درکه. زیبایی نفس‌گیری داشت. از آن مسیرهایی که هم دوست داری بروی و فضا را کشف کنی و هم راه پرپیچ و خم و سربالایی درکه نفس برایت نمی‌گذارد. بگذارید اعتراف کنم من از نیمه‌های مسیر نتواستم ادامه بدهم و مسیر را برای خودم کوتاه کردم. دوستانم از خیابان الف به سمت بالا دویدند و من بی‌خیال آن شیب تند از کنار مرکز خرید پالادیوم راه صاف را دویدم تا مقابل باغ‌فردوس.
مسافت دویدن را برای خودم کم کرده بودم، اما به رسم نانوشته عکس دسته‌جمعی آخر دو، باید منتظر بقیه می‌ماندم. باغ‌فردوس آبپاشی شده و نور سر صبحی که روی برگ‌های تازه درآمده افتاده بود، زمان انتظار را خوشایند می‌کرد. باغ فردوس هیچ‌وقت برایم جای غریبی نبود. عصرهای تابستان و پاییز زیادی آنجا قدم زده بودم، توی کافه‌هایش بارها قرار گذاشته بودم، اما فقط یک‌بار به موزه آن سرزدم؛ روزی که قرار بود مشق کلاس داستان‌نویسی توصیف فضای موزه سینما باشد؛ آن روز تنها زمانی بود که به نیت تماشای موزه، رفتم باغ‌فردوس.
در دوران پرفراز و نشیب قاجار، بین سال‌های 1250 تا 1264، محمدشاه قاجار دستور ساخت باغی زیبا با 2 عمارت شمالی و جنوبی را صادر می‌کند که می‌شود باغ‌فردوس امروزی. هم‌اکنون از عمارت شمالی باغ‌فردوس چیزی باقی نمانده است، اما عمارت جنوبی جای مناسبی است برای اینکه همه آنچه در تاریخ سینمای ایران گذشته را در خود نگه دارد.
آن روز که منتظر بودم تا دویدن دوستانم تمام شود، موزه سینمای باغ‌فردوس باز نبود تا دوباره بروم بازدید، اما روز جهانی موزه وقت مناسبی است تا از یکی از موزه‌های دیدنی تهران بنویسم.
در همینه زمینه :
