ناامید شوید اما ناامید نمانید

گریزی از ناامیدی نیست. زمان‌هایی وجود دارد که ما به‌دلیل خبرهای بدی که می‌رسد، تلخی‌ها و سختی‌هایی که به شکل جمعی یا فردی تجربه می‌کنیم، احساس ناامیدی می‌کنیم. ما حق داریم که ناامید شویم و گاهی این احساس تلخ را تجربه کنیم، اما حق نداریم ناامید بمانیم و اجازه دهیم این حس منفی، کنترل رفتار و احساسات ما را در دست بگیرد.

   گریه کنید
باور کنید گریه لزوما نشانه ضعف نیست. آن جمله اشتباه «مرد گریه نمی‌کند» هم یک دروغ بزرگ است. گریه کردن، مکانیسمی است که همه هیجان‌های درونی را تخلیه می‌کند، تنش‌ها و استرس‌ها را از شما دور می‌کند و بعد از آن احساس راحتی و سبکی می‌کنید. بنابراین اگر اشکتان می‌خواهد سرازیر شود، جلویش را نگیرید. تنها زمانی که شما به ذهنتان اجازه خلاصی از سموم را می‌دهید، قادر خواهید بود که گام‌های مورد نیاز برای خوب‌شدن و التیام را بردارید.

   بپذیرید
قدم اول برای مواجهه با ناامیدی این است که آن را بپذیرید. اتفاق ناامیدکننده‌ای که در زندگی‌تان روی می‌دهد را بپذیرید. چرا پذیرفتن اتفاقات زندگی برای مقابله با احساسات ناخوشایند ضروری است؟ زیرا در غیر این صورت افکارتان آرام نخواهد شد و شما با افکارتان کنار نخواهید آمد. افکار منفی و ناامید‌کننده در آینده با کمترین تحریکی اوج گرفته و حتی بیشتر از آنچه شرایط ایجاب می‌کند، منجر به آزار فرد می‌شود.

   تحلیل کنید
در مورد رویداد غم‌انگیزی که رخ داده است، فکر کنید و آن را در چشم‌انداز زندگی خود قرار دهید. آیا این موضوعی که برای شما به‌وجود آمده، اثر ماندگار و طولانی‌مدت در زندگی شما خواهد داشت؟ آنچه اکنون اتفاق افتاده آیا در سال‌های آینده برای شما مهم خواهد بود؟ اگر همه پاسخ‌ها به یک «نه» برمی‌گردد پس شما می‌دانید که همه این احساسات منفی ناشی از اتفاق‌ها هم موقتی است و قرار نیست تا همیشه ماندگار شود.