۴ دهه خاموشی چراغ سینما رز

مژگان مهرابی

سینما رز، با بیش از ۶۰ سال قدمت در کوچه‌پسکوچه‌های محله زرکش قرار دارد و آن را یکی از شهروندان اقلیت محله ساخته و چند سال بعد به ۲ برادر به نام‌های سلیمان و مراد فروخته‌است.

به گفته قدیمی‌های محله، سینما در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ یکی از پاتوق‌های شرق تهران به شمار می‌آمد به‌طوری‌که به غیر از اهالی، افراد زیادی از محله‌های دور و نزدیک برای تماشای فیلم به اینجا می‌آمدند. آن‌طورکه دکتر «ایرج جباری» نخستین پزشک محله زرکش روایت می‌کند، «روزی نبود که محله از جمعیت خالی باشد. صف تماشاگران به قدری طولانی بود که ناگزیر بودند ساعت‌ها منتظر بمانند تا نوبت‌شان شود.» این سینما با آن همه اواخر دهه پنجاه تعطیل شد و تا الان هم در آن فیلم اکران نمی‌شود. ساختمان آن فرسوده شده و این روزها وصله ناجوری برای محله به شمار می‌آید.

اما داستان تعطیل شدن سینما به روایت اهالی به رفتن یکی از صاحبان آن از ایران برمی‌گردد. از قرار معلوم با پیروزی انقلاب اسلامی، سلیمان به خارج از کشور می‌رود و ۳ دانگی که سهم او بود در اختیار بنیاد مستضعفان قرار می‌گیرد و ۳ دانگ دیگر که مربوط به مراد بوده به ورثه‌اش واگذار می‌شود.

هرچه هست، در و دیوار این فضای فرهنگی، سال‌هاست با تار عنکبوت عجین شده و جز جانوران موذی مهمان دیگری ندارد. اهالی بارها در این‌باره با مسئولان بنیاد مستضعفان رایزنی کرده‌اند که تکلیف ملک را روشن کنند و این اتفاق هنوز میسر نشده است. فرزندان مراد هم برای واگذاری ملک خیلی رغبت نشان نمی‌دهند و همین باعث بلاتکلیف ماندن وضعیت این سینما شده است.