در آستانه حضور 4 نماینده فوتبال ایران در مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا، باشگاه تراکتور به رئیس سازمان صداوسیما نامه نوشته که حتما باید مسابقات سرخپوشان تبریزی هم مثل پرسپولیس و استقلال از شبکه سوم سیما پخش شود. ظاهرا بنا بر این است که مسابقات سرخابی‌های پایتخت از شبکه سوم و دیدارهای تراکتور و فولاد از شبکه ورزش روی آنتن برود. البته اعتراض تراکتور در این مورد جدید نیست و احتمالا مثل دفعات قبلی به جایی نخواهد رسید. فارغ از اینکه حق با تیم تبریزی هست یا نه، در مجموع به‌نظر می‌رسد تمرکز بیش از حد تراکتوری‌ها روی چنین مسائلی باعث شده ظرفیت مالی و فنی این باشگاه برای دستیابی به موفقیت‌های بزرگ‌تر هدر برود. مرور کنید و ببینید مسئولان تراکتور مخصوصا در 3سال اخیر انرژی‌شان را صرف چه مسائلی کرده‌اند.
شبکه3؟ چقدر مهم است؟
مدت‌هاست که تراکتوری‌ها اصرار دارند مسابقات‌شان به جای شبکه ورزش از شبکه سوم سیما پخش شود. این خواسته مکررا مطرح می‌شود، درحالی‌که شاید توجیه چندانی نداشته باشد. سیاست صداوسیما این است که پرسپولیس و استقلال به‌خاطر برخورداری از هوادار در سراسر کشور روی آنتن شبکه3 باشند. حتما تراکتور هم بیرون تبریز هوادار دارد، اما منصفانه باید گفت وضعش از این نظر با سرخابی‌ها قابل مقایسه نیست. در همین دوران کرونا و با همه پرهیزها هم هر بار سرخابی‌ها برای بازی به شهری دیگر رفتند کمپین چشمگیر استقبال از آنها تشکیل شد. به علاوه وقتی در تبریز دسترسی به شبکه ورزش وجود دارد، واقعا چه فرقی می‌کند مسابقات این تیم از کدام کانال پخش شود؟ موضوع جنبه فنی دارد یا فقط از سر کل‌کل با قرمز و آبی پایتخت است؟ یقین بدانید اگر با محاسبه نرخ آگهی‌ها پخش مسابقات تراکتور از شبکه3 برای صداوسیما صرف می‌کرد، آنها یک دقیقه هم معطل نمی‌کردند. شاید بالاخره یک روز باید این اصرار تمام شود.
ماجرای آدیداس به کجا کشید؟
در آستانه حضور تراکتور در فصل جدید لیگ قهرمانان، خیلی بی‌سروصدا برند پوشاک این تیم هم تغییر کرد. این در حالی است که سرخپوشان تبریزی در ماه‌های گذشته از برند معتبر آدیداس استفاده می‌کردند و این مسئله مایه تفاخر مالک باشگاه هم بود. محمدرضا زنوزی ادعا می‌کرد تراکتور تنها تیمی ایرانی است که با آدیداس قرارداد دارد. خیلی‌ها این ادعا را زیر سؤال بردند و مدعی شدند تراکتور فقط لباس‌هایش را از این کمپانی می‌خرد. نهایتا هم همین چند روز پیش داستان آدیداس به پایان رسید، بی‌آنکه بدانیم این اصلا چه افتخاری بود. حقیقتا کاش در این باشگاه مردمی، نگاهی عمیق‌تر به مسائل وجود می‌داشت.
داستان خارجی‌ها
محمدرضا زنوزی در نخستین روزهای تملک تراکتور شور و اشتیاق زیادی داشت و در چندین مصاحبه مدعی شد این باشگاه با بازیکنانی قرارداد خواهد بست که نظیرشان هرگز وارد ایران نشده است. نتیجه این رویکرد که به‌نظر می‌رسد بیشتر معطوف به‌خودنمایی و رفتارهای ویترینی بود، شد چند میلیون دلار غرامت که از جیب قرمزهای تبریزی رفت. انواع و اقسام مربیان و بازیکنان خارجی نامدار، اما بی‌اشتیاق و ناکارآمد با تراکتور قرارداد بستند و با شکایت‌های عریض و طویل به فیفا، اصل و فرع پول‌شان را گرفتند. هیچ‌کس هم نفهمید کمک فنی امثال لیکنز، توشاک، دنیزلی، کنستانت، اروین و... به تراکتور چه بوده است؟ شاید اگر یک‌چهارم این هزینه با هدف‌گذاری درست و پرهیز از خودنمایی هزینه می‌شد، تراکتور تیمی می‌بست که قهرمانی لیگ را به‌دست بیاورد. در مجموع این تیم محبوب، انرژی خیلی زیادی روی مسائل کاذب گذاشت و به‌نظر می‌رسد این رویه کم‌وبیش ادامه دارد.
زخم‌خورده از جنگ‌های کاذب
از شبکه 3تا آدیداس و ستاره‌های بی‌اثر؛ این جدل‌ها جان تراکتور را گرفت
در همینه زمینه :
نکته فوتبال ایران
تماشای گزارش