کرونا علیه چغاله بادام

فاطمه عباسی

ما آدم‌های دلبستگی‌های پیش‌بینی نشده‌ایم. حواسمان نیست اما به‌خودکار روی میزمان آنقدر دلبسته‌ایم که اگر یک روز نباشد کار کردنمان مثل هر روز نیست. 
فلان رفیق را اگر یک روز نبینیم، انگار چیزی در زندگی‌مان گم شده است. ما به نوبرانه‌های بهار، به جاده شمال، به آدم‌ها دلبسته‌ایم و تا وقتی که کرونا نیامده بود، نمی‌دانستیم محروم بودن از این چیزهای ساده، چقدر رنگ زندگی‌مان را تغییر می‌دهد. اما کرونا آمد و نشان داد می‌تواند عده‌ای را از داشتن ماشین سان‌روف (برای اینکه بچه سرش را از پنجره‌ تعبیه شده در سقف ماشین بیرون بیاورد و بدون ماسک هوا بخورد) محروم کند و ما آدم‌های معمولی‌تر را از چغاله بادام نوبرانه. البته که گرانی هم این وسط بی‌تأثیر نبوده و توانسته کرونا را در از بین بردن دلبستگی‌های ما یاری کند. 
حالا که کاری از دستمان برنمی‌آید و نمی‌توانیم به این زودی‌ها این ویروس منحوس را از زندگی‌مان حذف کنیم، وقت آن است که دل کندن را یاد بگیریم و دلبستگی‌های جدیدی برای خود ایجاد کنیم. و در کنار اینها کرونا را هم جدی بگیریم و پروتکل‌ها را رعایت کنیم چون ما بیش از هر چیز دلبسته‌ایم به آدم‌ها.