روشنفکری در خیابان/ به این کرونای لعنتی فکر می‌کنم

سیدمحمدحسین هاشمی

نشسته‌ام توی تاکسی که روزم را شروع کنم. به قولی که به‌خودم داده بودم عمل کردم. کمی پیاده‌روی، یک فنجان قهوه بیرون‌بر. همه‌‌چیز برای شروع خوب آماده شده بود که اسم روی گوشی تلفنم فکرم را کش داد به تمام آنجاهایی که نباید. می‌دانستم که این تلفن خوش‌یمن نیست. خیلی وقت بود انتظارش را می‌کشیدم. همانجا، توی تاکسی، آرام، از پشت ماسک جواب دادم. شنیدم که آنطرف‌ترها، جایی که این کرونای لعنتی نمی‌گذارد آنجا باشم، یکی از آنهایی که خیلی دوستش داشتم، صبح، نفس آخرش را کشید و تمام دردهایش را با دمی که برنیامد، تمام کرد. دردهای خودش را. دردهای خانواده‌اش را. از خبر شوکه نشدم. انتظارش را می‌کشیدم. اما بالاخره مرگ سخت است. درد دارد. آن هم مرگی که بعد از تعطیلات باشد. در روزی که با خودت قرار گذاشتی که زندگی قشنگ را جشن بگیری. توی تاکسی نشسته‌ام و دارم تمام خاطراتم را ورق می‌زنم. آخرین تصویری که به یاد دارم، تماسی مصور بود که همین چند وقت قبل برقرار شد. انگار یک حسی می‌گفت که فلانی این ارتباط را ضبط کن. توی تاکسی نشسته‌ام و دارم همان فیلم را دوباره نگاه می‌کنم. همزمان دارم به کرونای لعنتی فکر می‌کنم. نوشته‌اند که دوباره آمار مرگ‌ومیر سه رقمی شده. این را مسافر صندلی جلو با تأکید به راننده می‌گوید. می‌گوید که آقا تو را به جان بچه‌تان مراقب باشید. شما که هر روز با کلی آدم در ارتباط هستید بیشتر مراقب باشید. راننده تاکسی اما یک جوری که انگار این حرف‌ها را بارها شنیده اما کاری از دستش برنمی‌آید می‌گوید، حواسم هست، تا خواست خدا چه باشد. دارم فیلم را نگاه می‌کنم و به کرونای لعنتی فکر می‌کنم که نگذاشت الان کنار تمام آنهایی باشم که دوستشان دارم و غم دارند، سوگ دارند. راننده اما هنوز دارد صحبت می‌کند. می‌گوید، یادتان هست؟ هر سال این موقع همه جا بحث این بودکه کرایه تاکسی چقدر گران می‌شود، بنزین چه می‌شود و... . حالا اما کسی دیگر به ما گیر نمی‌دهد سر صدتومان و دویست تومان. همه انگار رفیق جدید پیدا کرده‌اند. از آن رفیق بدشگون‌ها. من سرم توی گوشی است و کماکان دارم به کرونایی فکر می‌کنم که همه‌‌چیزمان را به هم ریخته است. تاکسی سوار شدن‌هایمان. گذران عیدمان.تسلیت گفتن‌مان.