خیز بلند از کوهسار تا گینس

سحر جعفریان

  «منوچهر ارسلانی»، جوان کرمانشاهی که سال‌ها از سکونتش در محله «کوهسار» می‌گذرد، ۳۹ ساله و کارشناس رشته «تربیت‌بدنی»، خنده رو و ورزشکار است. ورزش را با «کشتی» آغاز کرده و اکنون سال‌ها است که از فعالیت حرفه‌ای‌اش در رشته «کانگوجامپ» (پرش با کفش‌های فایبرگلاس فنری) می‌گذرد. او به «کانگوران طناب‌زن» شهرت دارد که با ثبت رکوردهای ملی به دنبال درخشش جهانی در کتاب «گینس» است. اتفاقی که آبان ماه سال گذشته در تلاش آن بود، اما کمی بداقبالی مانع از وقوع آن می‌شود. این ورزشکار هم‌محله‌ای ناامید نمی‌شود و برای موفقیت‌های پیش‌رو قصد دارد در مهرماه سال جاری‌خیزی بلند بردارد. با ارسلانی در یکی از روزهای نخستین ماه ۱۴۰۰ دیدار و گفت‌وگو کرده‌ایم که با هم می‌خوانیم.  

 ورزش را از کودکی آغاز کردم، اما...
قرارمان با رکورددار کانگوران طناب زن در بوستان «شقایق» است. سر ساعت ۱۰ صبح می‌رسد و خیلی زود گفت‌وگویمان را با مرور خاطرات کودکی و ورزشی او آغاز می‌کنیم: «از کودکی به ورزش‌های «رزمی» علاقه داشتم. زندگی روستایی چندان فرصت پرداختن به این علاقه‌مندی را باقی نمی‌گذاشت. حتی درس و تحصیل را نیز سال‌ها پس از دوره نوجوانی‌ام آغاز کردم. ابتدا به رشته کشتی پرداختم. آن زمان ۱۵ سال داشتم که مقام‌های استانی و کشوری بسیاری را کسب کردم. اما چون یکی از زانوهایم دچار آسیب‌دیدگی شدید شد به توصیه پزشک از کشتی گرفتن منع شدم. دنبال رشته ورزشی دیگری بودم که فشار زیادی را به پاها و زانوهایم تحمیل نکند.
بنابراین «بوکس» را آغاز کردم. سال‌های بین ۱۳۸۰ تا ۱۳۹۰ علاوه بر کسب مقام‌های کشوری در این رشته، به‌عنوان مربی رسمی فدراسیون بوکس ایران نیز فعالیت داشتم. در کنار همه این تجربه‌ها و مقام‌های ورزشی، طناب‌زنی را نیز به‌صورت حرفه‌ای (استقامتی و پرشی) پیگیری می‌کردم. چراکه طناب‌زنی، یکی از علاقه‌مندی‌های اصلی بوکسرها و کشتی‌گیران است.»
 

 ورزشی با کفش‌های فنری
ارسلانی در ادامه از آموزش در مجموعه ورزشی می‌گوید که داستان کانگوران شدنش در آن آغاز شده است. او می‌گوید: «سال ۱۳۹۷ در یک مجموعه ورزشی محلی مشغول آموزش بوکس بودم که با آقای «غلی اشرفی»، پدر کانگوجامپ ایران و مربی رسمی فدراسیون «ایروبیک»، «استپ» و کانگوجامپ آشنا شدم. شنیده بودم کانگوجامپ با آن کفش‌های فنر مانند به سرعت‌بخشیدن روند بهبود ورزشکاران آسیب دیده کمک می‌کند اما آن روز و در برخورد با ایشان، متوجه شدم کانگوجامپ یک رشته ورزشی هیجان‌انگیز و جدید است که از سال ۱۳۹۲ در ایران به رسمیت شناخته شده است. فدراسیون‌ این رشته نوپدید زیرمجموعه فدراسیون ورزش‌های همگانی قرار دارد. ورزشی که تأمین کفش‌های گران‌قیمت آن، مانع از ورود و پرداختن بسیاری از استعدادها به آن می‌شود. کفش‌هایی که من نیز با آنها کانگوجامپ را آغاز کردم، لطف یکی از دوستانم بود که اجازه داد کفش‌هایش مدتی در اختیارم باشد تا به رویای رکوردهای جهانی خود برسم. در حقیقت جرقه این رؤیا در ذهن من از ایده ترکیب طناب‌زنی و کانگوجامپ زده شد. ابتدا سال ۱۳۹۸ در برج «میلاد» حدود ۵ ساعت با کفش‌های کانگوجامپ طناب زدم سپس رکورد ۸ ساعت طناب‌زنی با کانگوجامپ را ثبت کردم. دلم می‌خواست کسی رقیب رکوردهایم شود. اما به قدری این ورزش، نوپدید و مهجور بود که باز خودم مجبور شدم رکوردها را افزایش دهم.»

 رکوردی که ثبت نشد
 ورزشکار هم‌محله‌ای حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد. او ادامه می‌دهد: «با این هدف که نام ایران را در این شهر سر زبان‌ها بیندازم و از سویی این ورزش را به جوانان علاقه‌مند معرفی کنم، نامه‌نگاری با سایت رکوردهای گینس را آغاز کردم. در نهایت قرار شد آبان ماه ۱۳۹۹ رکورد ۲۴ ساعت طناب‌زنی را با کانگوجامپ ثبت کنم که متأسفانه پایه فلزی یکی از کفش‌ها شکست و تنها توانستم رکورد ۱۷ ساعت در ایران را به ثبت برسانم و ثبت رکورد جهانی منتفی شد. آن لحظه که این اتفاق رخ داد، بسیار ناراحت شدم. آنقدر که به نظرم آمد کاش مدیران مربوطه، امکانات و تجهیزات ورزشی به‌ویژه ورزش‌های جدید را افزایش دهند. به‌گونه‌ایی که استعدادی تلف نشود. امکاناتی که گاهی یا هرگز وجود ندارد یا آنقدر پرهزینه است که هر کسی از عهده تأمین آن بر نمی‌آید. همین کفش‌های کانگوجامپ به دلیل تحریم‌های موجود، دیگر در کشور وجود ندارد. مگر اینکه توسط مسافری وارد شود. در این شرایط نیز نه می‌توان ورزشکار قهرمان پرورش داد نه حتی در رده‌های قهرمانی و جهانی دیده شد. حمایت‌های مادی جایشان خالی است. از حمایت‌های معنوی هم که خبری نیست. گواه این نکته آن است که قدرت و توانایی ثبت جهانی ۲۴ ساعت طناب‌زنی با کانگوجامپ را داشتم، ولی امکانات و زیرساخت‌ها فراهم نبود. امیدوارم مهرماه امسال با ثبت رکورد تازه‌ای بتوانم فعل «خواستن» را حتی در کمبود امکانات صرف کنم.»

         کانگوجامپ چیست؟
کانگوجامپ رشته ورزشی است که ابتدا از سوی یک ورزشکار «سوئیسی» در دهه ۹۰ میلادی ابداع شد. این ورزش که متمرکز بر پرش با کفش‌های مخصوص بود، به بازیابی عضلات آسیب دیده بیماران و ورزشکاران کمک می‌کرد. بعدها شرکت‌های مختلف به ارتقا و طراحی و تولید مدل‌های مختلفی از آن کوشیدند که با استقبال گسترده‌ای مواجه شد. جنس کفش‌های کانگوجامپ معمولاً «تیتانیوم»، «پلاستیک» و «فایبرگلاس» است. سبک‌های رایج مسابقه‌ای آن نیز «پاور»، «دیسکاوری»، «دنس» و «دیس‌کمپ» است. این ورزش پرشی و شاد از همان ابتدا فدراسیون‌های خود را در سراسر جهان شکل داد و قوانین مسابقه‌ای آن مدون شد. از مزایای آن نیز می‌توان به کاهش وزن، شادابی و افزایش انرژی، رفع آسیب عضلات، کاهش استرس، بهبود جریان گردش خون، بازیابی عملکرد قلب و عروق، افزایش توده‌های استخوانی و جلوگیری از پوکی استخوان اشاره کرد.

مربی بین‌المللی ورزش کانگو جامپ:
شرایط برای پرورش استعدادها فراهم نیست
«علی اشرفی» بنیانگذار کانگوجامپ کشور و تنها مربی بین‌المللی در بخش آقایان است. او از دوستی و همکاری‌اش با ارسلانی می‌گوید: «ورزش‌دوستان بسیاری مانند آقای ارسلانی هستند که استعدادهای فراوانی دارند اما شرایط برای آموزش و پرورش آنها (مادی و معنوی) فراهم نیست. برای این منظور تعدادی کفش کانگوجامپ تهیه کردم تا ضمن آموزش، آنها را در اختیار هنرجوها قرار دهم. این همان فرصتی است که من در ابتدای ورودم به این ورزش از آن محروم بودم.» اشرفی ادامه می‌دهد: «با توجه به محدودیت‌های کرونا و نیمه تعطیلی بسیاری از مجموعه‌های ورزشی، قرارهای ورزشی خود را با هدف تمرین و آموزش در بوستان‌های منطقه می‌گذاریم تا زودتر به ثبت رکورد جدید برسیم.»