شهر مکتوب/ روزهایی برای آدم‌ها

میثم قاسمی

نوروز۱۴۰۰ هم به پایان رسید. آن دسته از شهروندان تهرانی که مانند من در شهر ماندند و توصیه‌های پزشکی را رعایت کردند، احتمالا توانستند چند روزی تهران را در آرامش و سکوت و تمیزی تجربه کنند. وضعیتی که کمتر رخ می‌دهد. حتی گاهی در روزهای تعطیل نوروز هم چنین شرایطی دیده نمی‌شود.
در شبکه‌های اجتماعی، عکس‌هایی منتشر شد که قله دماوند را از خیابان فاطمی یا حتی میدان آزادی نشان می‌داد و ما ساکنان پایتخت می‌دانیم این یعنی چه. یکی هم نوشته بود تهران شهر قشنگی است؛ اما خجالتی‌ست و فقط در خلوتی، زیبایی خود را نشان می‌دهد. تعبیر شاعرانه قشنگی است. تهران شهر زیبا و قابل سکونتی بود تا پیش از آنکه مدیرانش تصمیم به فروشش بگیرند. باغ داشت، درخت و چشمه و نهر زلال داشت. خانه‌های زیبا از گذشته در آن مانده بودند. در کوچه‌های ۶متری، برج ۲۰طبقه با نمای رومی نداشت. اینها خاطراتی از دوران قاجار نیستند؛ تهران تا همین ۳۰سال پیش اینطور بود. افسوس که شهرخواران، گریبانش را گرفتند. حالا شهر ما زشت شده است. باید کوچه‌پس‌کوچه‌ها را گشت، در انتظار تعطیلات طولانی بهاری نشست و از لابه‌لای ساختمان‌های زشت و بی‌قواره سرک کشید تا بتوان زیبایی‌اش را دید. تازه اگر مثل چهارراه ولیعصر، ماشین‌ها ما را به زیرزمین تبعید نکرده باشند. بارها گفته شده که تهران برای زندگی آدم‌ها طراحی نشده؛ اما نوروز و خلوتی‌اش روزهایی برای آدم‌ها هستند.