تهران مرکز/ وقتی هنوز شفق است

مرتضی کاردر

اگر ساکن مرکز تهران باشید ساعت خوابتان دست خودتان نیست. شهر است که ساعت خواب شما را تعیین می‌کند. بهتر است به شب‌زنده‌داری فکر نکنید و خیلی زود به رختخواب بروید. ساعت از 8 که گذشت، شرکت‌های دولتی و خصوصی و خصولتی که کارشان را تعطیل کردند، سر و صدای خیابان‌ها که فرونشست و همه‌‌چیز کمی آرام‌تر شد، بهتر است شما هم کم‌کم کار خودتان را جمع‌و‌جور کنید و زودتر مهیای خواب شوید. هر چه زودتر به خواب بروید، بیشتر می‌توانید از سکوت و آرامش شب بهره ببرید. چرا که زندگی در مرکز شهر از صبح زود آغاز می‌شود، صبح خیلی زود، یعنی وقتی هنوز شفق است و سپیده سر نزده.
همه کسانی که می‌خواهند شتابان خود را به محل کارشان برسانند، همه کسانی که محل سکونت شما به مدد نقشه‌های آنلاین راه میان‌بر آنها شده است، همه کسانی که سر جای پارک با هم دعوا می‌کنند، همه کسانی که دستشان را روی بوق می‌گذارند و تا زمانی که خودروی جلویی‌شان نرفته دست برنمی‌دارند، همه کسانی که سر‌شان را از پنجره بیرون می‌آورند و فریاد می‌زنند، همه کسانی که به جای سلام و علیک صبحگاهی برای هم بوق می‌زنند... به مخیله‌شان خطور نمی‌کند که ممکن است کسی در ساعت 6 یا 7 صبح خواب باشد یا به هزار‌و‌یک دلیل دلش بخواهد بیشتر بخوابد. ساکن مرکز شهر که باشید ناگزیرید از پذیرفتن و کنار آمدن با چیزهای زیادی که ساعت خواب یکی از آنهاست. راه همزیستی با شهر این است که شب‌ها زود به خواب بروید و صبح‌ها زود از خواب بیدار شوید. چاره دیگری ندارید.