مادران نگران

محسن یاوری  |  کرمانشاه- خبرنگار:

پسرک 6یا 7 سال بیشتر ندارد. پوست صورت و کنار گردنش انگار کهیر زده است. از مادرش می پرسم: آخرین باری که حمام رفته کی بوده؟ پسرک را به خودش می چسباند، انگار از این‌که متوجه مشکل پوستی پسرش شده ام غصه اش می گیرد. می گوید: 4 هفته پیش بود. 
خودش باز ادامه می دهد که این‌جا حدود صد خانوار زندگی می کنند و فقط 2 سرویس حمام دارند که آن هم صبح ها زنانه است و عصرها مردانه. وضعیت نظافت و بهداشتی همان حمام ها هم افتضاح است. خیلی ها به‌جای رفتن به حمام توی همان کانکس و توی تشت خودشان را می شورند. من بچه  نوزاد دارم و نمی توانم. ما را دعوت می کند که برویم تو.  کانکس کوچک است و کمتر از 10مترمربع به‌نظر می رسد. گهواره نوزادی انتهای کانکس است. چشممان که به تاریکی کانکس عادت می کند می‌توانیم صورت نوزاد را هم ببینیم. خوابیده. ساعت 10صبح  است و با این‌که هنوز به اوج گرمای روز نرسیده‌ایم هوای توی کانکس دم کرده‌است. خانم مشاورِ همراهم می پرسد: چرا پنجره و درهای کانکس را باز نمی گذارید که بچه اذیت نشود؟ می گوید: اگر باز بگذارم مگس و حشره می آید تو.  

 اکنون چند ماه از زلزله می گذرد. آمده ایم به شهر سرپل‌ذهاب، جایی که بیشترین آسیب را از زلزله 3/7 ریشتری 21 آبان سال  96 برداشت. همراه خانم روان‌شناسی که  داوطلبانه 20روز بعد از زلزله به سرپل ذهاب آمده به محله پشت امام زاده می رویم. این‌جا هم وضع از نظر بهداشتی بهتر نیست. از زنی درباره وضعیت بهداشتی محله شان سئوال می کنم. در حالی که کنار شیر آبی در محوطه ظرف می شوید  جواب می دهد: سرویس بهداشتی که این‌جاست در انتهای همین قبرستان قرار دارد. شب‌ها این‌جا حتی نور ندارد. اگر بچه ام نیاز به سرویس بهداشتی داشته باشد باید همه این راه را در تاریکی تا آن‌جا برویم. سرویس ها هم آنقدر کثیف است که حال آدم به‌هم می خورد. این‌جا جمعیتش خیلی بیشتر از آن است که این سرویس بتواند جوابگو باشد.  


بهداشت؛ بزرگ‌ترین دغدغه

در سرپل‌ذهاب کارهای زیادی انجام شده و همچنان این تلاش‌ها ادامه دارد، اما حال  با توجه به نزدیک شدن فصل گرما و با توجه به گرمسیر بودن منطقه، بزرگ‌ترین دغدغه ای که مردم با آن روبه‌رو هستند مساله بهداشت است. در اکثر مناطق سرویس های بهداشتی سیار و کانکس های مخصوص حمام و دستشویی وجود دارد، اما نسبت به جمعیت، کافی نیست و  نیاز مردم را برآورده نمی سازد. 
از خانم مشاوری که  همراهم است- که دوست ندارد اسمش را ببرم بنا به دلایل انسانی- و مدت‌هاست که  توی کانکس خانه کودک به مردم و به‌ویژه کودکان خدمات ارائه می دهد، در همین مورد سئوال می کنم که به نظرش بزرگ‌ترین دغدغه مردم سرپل‌ذهاب در این مقطع زمانی چیست؟ 

می‌گوید که با توجه به قشرهای مختلف نیازها متفاوت است، مثلا در مورد کودکان با توجه به این‌که اوایل بحران،  خانواده‌ها درگیر بودند و آن توجه لازمی که از قبل بود را دیگر به کودکان نداشتند، ما سعی کردیم که با بازی کردن با بچه ها و همین‌طور تعامل و دوستی که بین آنها ایجاد می کردیم. قدری کمبود توجه خانواده را جبران کنیم اما بزرگ‌ترین تهدیدی که حالا اول از همه بچه ها را در معرض خطرات بیماری های مختلف قرار می دهد موضوع مسائل بهداشتی است. خطر بیمارهای قارچی و پوستی بیشتر از همه کودکان را تهدید می کند و با آمدن فصل گرما این تهدید بسیار شکل جدی‌تری به خود می گیرد. 


بیکاری مردها

در مورد مردها مورد بیکاریشان معضل بزرگی محسوب می شود. خیلی از آن‌ها بعد از زلزله بیکار شده اند و این فشار روانی زیادی برای آن‌ها به همراه دارد و این فشار هم به کل خانواده منتقل می شود و در مورد زن‌ها این‌که بیشترین فشارها و مراقبت از فرزندان روی دوش مادرهاست و با توجه به شکل زندگی و مشغله‌هایی مثل پخت و پز که توی کانکس وجود دارد مادرها نمی‌توانند آن مراقبت همیشگی‌را که قبل از زلزله نسبت به فرزندانشان داشتند‌ روی کودکان داشته باشند و این مساله باعث نگرانی آن‌هاست. از طرفی نمی توان مدام بچه ها را توی کانکسی کوچک نگه داشت.

این‌ها بخشی از نگرانی هایی است که مردم هر روزه با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.  همان‌طور که گفته شد با توجه به گرم‌تر شدن هوا، امیدواریم که مسئولان، مردم و خیرین توجه بیشتری به مسائل بهداشتی این منطقه داشته باشند و در واقع مسائل بهداشتی را در اولویت قرار دهند.
این‌جا درد و رنج زیاد است، اما امید هم هست. همه تلاش می کنند. تاریخ چنین فجایعی را به خود کم ندیده، اما آنچه که مهم است این‌که همه ما همچنان همدلانه کنار یکدیگر باشیم تا بتوانیم کاری کنیم که هرچه زودتر مردم عزیزمان به مسکن‌های  دائمی خود بروند و سرپل‌ذهاب را دوباره باهم بسازیم.‌