جای خالی سیمرغ

مرتضی کاردر ـ روزنامه‌نگار

او بازیگر همه‌فن‌حریف سینمای ایران در سال‌های اخیر بوده است. وقتی بازی‌های او را  درسه چهار سال گذشته کنار هم می‌گذاریم به مجموعه گوناگونی از شخصیت‌ها می‌رسیم که نقش هر کدام آنها را به کمال یافته‌ترین شکل بازی کرده است.
در «تنگه ابوقریب» رزمنده امدادگری است که انگار از دل سال‌های جنگ به پرده سینما آمده است، بازی او در نقش صادق در «ماجرای نیمروز» به‌قدری باورپذیر بوده که بحث بر سر نمونه واقعی‌اش در دهه 60هنوز ادامه دارد. در «جان‌دار» و «شنای پروانه» توانسته است نمونه‌ای از نسل تازه شخصیت‌های جنوب شهری به‌دست دهد. در «آتابای» و «جهان با من برقص» در میان شخصیت‌‌های طبقه متوسط بازی کرده است. این نقش‌ها را بگذارید کنار نقش‌های او در «هزارپا» و «آینه‌بغل» و «پارادایس» و... که محبوب عموم تماشاگران است. کمدی به‌نوعی خاستگاه او در سینما بوده است و هنوز تصویر او بر پرده سینما لبخند به لب تماشاگران می‌آورد.
کدام بازیگر سینمای ایران توانسته است نقش‌های گوناگونی را درطیف‌ها و طبقه‌های متفاوت شخصیتی و اجتماعی و ژانرهای گوناگون سینمایی بازی کند؟ کدام بازیگر سینمای ایران توانسته است مثل او، در بازه زمانی محدود، در سطح اول سینمای ایران بدرخشد؟ کدام بازیگر بوده است که هم محبوب عموم تماشاگران باشد و هم در دل تماشاگران حرفه‌ای سینما جا باز کرده باشد؟  اما وقتی به افتخارات رسمی او نگاه می‌کنیم جای خالی سیمرغ خود را نشان می‌دهد. او در سال‌های اخیر چندبار در جمع نامزدهای دریافت سیمرغ بلورین بازیگری نقش اول و نقش مکمل قرار گرفته اما هیچ‌گاه سیمرغ جشنواره بر شانه‌های او ننشسته است. ناگفته نماند که حتی شمار نامزدی‌های او نیز می‌توانست بیشتر از اینها باشد اما انگار درخشش‌های مکرر او حجابی شده است که نقش‌های او کمتر به چشم داوران سینمای ایران بیاید.
جواد عزتی غایب بزرگ جشنواره امسال است. آیا غیبت او برای این بوده است که کمی به‌خودش استراحت بدهد و سال‌های پرکار گذشته را مرور کند یا بی‌توجهی‌های جشنواره فجر سبب غیبت او شده است؟