مرد چشم‌های اشک‌آلود و لبخندهای عمیق
دانیال معمار
1 یک استاد دانشگاه خطاب به شاگردانش گفت: «از پیری نهراسید که دوران باشکوهی است البته اگر جوانی با حساب و کتابی را گذرانده باشید». آقای بازیگر، در دوران باشکوه کهنسالی قرار دارد چون جوانی‌اش را با حساب و کتاب گذرانده، درست انتخاب کرده و برای ماندگاری نام نیک خود، آبرومندانه زندگی و کار کرده است. با تئاتر شروع کرده و پله‌پله بالا آمده، از نوک هرم وارد سینما نشده، از کف هرم شروع کرده و حالا به نوک آن رسیده است. نام فیلم‌ها و سریال‌هایی که بازی کرده را کنار هم بچینید. 70سال فعالیت هنری به بهترین نحو، کم‌حرفی نیست. استاد علی نصیریان بیش از 7دهه از عمرش را صرف جان‌بخشی به نقش‌های گوناگون کرده و حالا در 86سالگی، آکتور بی‌رقیب سینماست.
2 علی نصیریان، تاج سر سینمای ایران است. این حرف من نیست، حرف همه آنهایی است که یک عمر، نقش‌آفرینی‌های استاد را در سینمای کشور دیده‌اند، پا به پایش اشک ریخته‌اند، خندیده‌اند، ترسیده‌اند و عاشق شده‌اند. دست خودشان هم نبوده؛ نصیریان اینقدر غرق در نقش‌ها می‌شود که نقش، می‌شود خود زندگی‌اش و کیست که بتواند در مقابل چشم‌های اشک‌آلود، لبخندهای عمیق و مونولوگ‌های دلنشین پیرمرد دوست‌داشتنی سینما تاب بیاورد، نخندد، نگرید، نترسد و حس عاشقی را زیر‌پوستش تجربه نکند. فیلم‌ها و سریال‌هایی که او در آنها نقش‌آفرینی کرده، آن‌قدر درست و حسابی‌اند و آن‌قدر استاد از پس نقش‌هایش در آنها برآمده که حالا قلم شکسته بسته ما، واهمه دارد از اینکه نمی‌تواند حق مطلب را درباره مردی ادا کند که اگر نبود، بازیگری کشورمان، چیزی کم داشت. او کاری کرده که حالا هر وقت صحبت از بازیگری می‌شود همه یاد این هنرمند برجسته سینمای ایران می‌افتند. استاد کافی است که اراده کند تا یک نقش خلق شود، آن وقت اثری را می‌آفریند که هیچ بازیگری در خواب هم نمی‌تواند به گرد پای او برسد.
3 به هر حال استاد علی نصیریان، پیرمرد فروتنی که موهای سفید و چشم‌های نافذش آدم را یاد نقاشی‌های اصیل ایرانی می‌اندازد، بازیگری است که می‌شود او را مورد خطاب قرار داد و این شعر حافظ را برایش زمزمه کرد: «هر کو نکند فهمی زان کلک خیال‌انگیز/ نقش‌اش به حرام ار خود صورتگر چین باشد».
استاد علی نصیریان، پیرمرد فروتنی که موهای سفید و چشم‌های نافذش آدم را یاد نقاشی‌های اصیل ایرانی می‌اندازد، بازیگری است که می‌شود او را مورد خطاب قرار داد و این شعر حافظ را برایش زمزمه کرد: «هر کو نکند فهمی زان کلک خیال‌انگیز/ نقش‌اش به حرام ار خود صورتگر چین باشد».
