از روستای نوکجو تا قلب کرمان

  فرزاد سپهر 

مرور آنچه در سال‎‌‎های نیمه دوم دهه90 خورشیدی تا پایان این دهه در شهرهای دور یا نزدیک به مرکز ایران اتفاق افتاده دلخوشی‎‌‎های خاصی به همراه ندارند تا تنها معدودی خبر در انتظار سال1400 برای انتشار، لحظه‎‌‎شماری کنند؛ همه‎‌‎گیری بیماری محو شود، دولتمردان حرمت نان و نمک را به سفره مردم بازگردانند و زمان خنده‎‌‎های واقعی فرا برسد.
1395: حمیدرضا گنگوزهی در 15فروردین95 در روستای نوکجوی سرحد بلوچستان نزدیک به شهرستان خاش ثابت کرد معلم و آموزگار جز فداکاری و ایثار وظیفه‎‌‎ای دیگر ندارد. وزش باد شدید، دیوارهای قدیمی را در همسایگی مدرسه لرزاند تا معلم جوان مدرسه به سرعت بچه‎‌‎های جمع شده زیر دیوار را یکی یکی بیرون بکشد اما در لحظه آخر خودش زیر آوار دیوار بماند و جانش را بدهد و نگذارد به هیچ‎‌‎کدام از دانش‎‌‎آموزان آسیبی برسد.
1397: ترور، حمله به نیروهای مسلح با حادثه تروریستی 31شهریور در اهواز رقم خورد. 4تروریست به مراسم رژه نیروهای مسلح در اهواز حمله کردند، 25شهید و 69مجروح نتیجه پذیرش مسئولیت گروه الاحوازیه برای کشتن هموطنان کوچک و بزرگ ایرانی بود.
1398: سیل آمد تا همان اول سال، جای پیش‎‌‎بینی و برنامه‎‌‎ریزی کشور را نشانمان بدهد و به آدرس ورودی شهر شیراز در کنار دروازه قرآن و رودخانه‎‌‎ای به پارکینگ تبدیل‎‌‎شده برسیم و شاهد روی هم افتادن و نابودی خودروها و کشته‎‌‎شدن 21هموطن ایرانی باشیم. مسیل‎‌‎های فصلی و رودخانه‎‌‎های شهری توسط شهرداری‎‌‎ها در بیشتر شهرهای ایران سرپوشیده شدند تا هم محیط‎‌‎زیست طبیعی تخریب شود و هم محیط زندگی انسان شهرنشین، لابه‌لای ساختمان و سودای زمین تنگ شود. استان‎‌‎های گلستان، مازندران، خراسان شمالی، فارس، خوزستان، کرمانشاه، لرستان و همدان بیشترین خسارت ناشی از سیل را شاهد بودند.
در 17دی‎‌‎ماه 98 شهر کرمان پس از حادثه ترور و شهادت سردار قاسم سلیمانی، برای مراسم تشییع و خاکسپاری آماده می‎‌‎شد اما با حادثه تلخ جان‎‌‎باختن 56نفر از هموطنان حاضر در مراسم به‎‌‎دلیل ازدحام جمعیت مواجه شد. پیش‎‌‎بینی نکردن ازدحام توسط مسئولان برگزارکننده، بسته‎‌‎بودن مسیرهای فرعی و هدایت نادرست جمعیت که جز به همراهی با سردار شهید قاسم سلیمانی آرام نمی‎‌‎گرفتند، ازجمله دلایل این اتفاق تلخ بود. تا بر سال 1398جز تلخی و اندوه به راه دور و نزدیک هیچ خبری نماند.