خانه احمد محمود چشم‌انتظار تبدیل به موزه

خانه احمد محمود در میدان22 نارمک، درست مثل همان روزهایی است که این نویسنده برجسته و این داستان‌نویس محبوب در آن روزگار می‌گذراند. انگار نه انگار که 18سال است از این خانه رفته. دفتر کارش در طبقه همکف، درست مثل همان روزهایی است که او پشت میزش می‌نشست و بهترین و ماندگارترین آثار داستانی ادبیات فارسی را خلق می‌کرد. مدادها و عینک‌هایش روی میز قرار دارند و دمپایی و عصایش در گوشه اتاق نگاه هر تازه‌واردی را به‌خود جلب می‌کنند. فقط دیگر خودش در این خانه نیست. انگار با رفتنش زمان در این خانه و این دفتر کار متوقف شده است. تقویم دیواری تاریخ 12مهر سال1381 را نشان می‌دهد و عقربه‌های ساعت روی طاقچه، روی ساعت 10:20 ثابت مانده‌اند. به گواه ساعت و تقویم، بیش از 18سال از رفتنش می‌گذرد، اما فرزندانش به عشق او این خانه و دفتر را دست نخورده باقی گذاشته‌اند. شاید به این امید که روزی خانه این نویسنده معاصر نام‌آشنا هم مثل خانه بسیاری دیگر از فعالان فرهنگ و هنر به موزه‌ای برای علاقه‌مندانش تبدیل شود. اما به‌نظر می‌رسد تا به امروز هیچ نهادی برای تبدیل این خانه به موزه آستین همت بالا نزده است. این همان خانه‌ای است که احمد محمود بعد از سال‌ها اجاره‌نشینی آن را در سال‌های ابتدایی دهه50 خریداری کرد و سال1373 با تخریب ساختمان قدیمی، بنای امروزی ساخته شد؛ خانه‌ای که روزگاری محل رفت‌وآمد بسیاری از بزرگان فرهنگ و ادب کشور بود و جایی که احمد محمود در آن دست به نگارش داستان‌هایی زد که به جرأت می‌توان گفت بخشی از بار داستان‌نویسی معاصر را بر دوش دارند؛ خانه‌ای که شاید دیگر وقت آن رسیده باشد تا با مشارکت نهادها و سازمان‌های ذی‌ربط، به خانه‌موزه استاد احمد محمود تبدیل شود.