فراز و فرود

حمیدرضا محمدی 

وقتی رئیس‎‌‎جمهور شد، سیل تحسین و تجلیل بود که به‎‌‎سویش روانه شد و روی‎‌‎کارآمدنش را دست الهی دانستند، اما وقتی کاخ ریاست‎‌‎جمهوری را تحویل داد، دیگر چندان مقبول و محبوب دوستان و دوستدارانش نبود.
یک‎‌‎سال پس از آنکه محمود احمدی‎‌‎نژاد، کلیددارِ ساختمان خیابان پاستور شد، کتابی در ستایش‌اش منتشر شد که فاطمه رجبی نوشت و او را «معجزه هزاره سوم» لقب داد؛ «انتخابات نهم برای ملتی که 27سال ایثار و جانفشانی را پشت سر نهاده، معیار سنجش و آزمونی الهی بوده، این انتخابات که پس از 16سال حاکمیت گروه کارگزاران سازندگی و جریان موسوم به اصلاح‎‌‎طلب انجام گرفت... یک «اعجاز حقیقی» به‎‌‎شمار می‎‌‎رود.» اما او 31اردیبهشت1390 نوشت: «اگر آن عنوان واقعا تأثیری منفی و توهم‎‌‎آمیز برای رئیس‎‌‎جمهور داشته... اینجانب در پیشگاه خداوند غفار طلب مغفرت می‎‌‎کنم و عذر خود را با تکیه بر نیت خویش اظهار می‎‌‎دارم».
نمونه آنچه او در کتاب خود آورد را آیت‌الله محمدتقی مصباح یزدی، 21خرداد 1388، در جمع تعدادی از هنرمندان بسیجی گفت: «خدای ‎‌‎ متعال‎‌‎ را شاکریم‎‌‎ که‎‌‎ زمینه‎‌‌‎ انتخاب‎‌‎ چنین‎‌‎ شخصیتی‎‌‎ برای‎‌‎ این‎‌‎ دوره‎‌‌‎ خاص‎‌‎ از انقلاب‎‌‎ را فراهم‎‌‎ کرد و آیندگان‎‌‎ به‎‌‎ این‎‌‎ نتیجه‎‌‎ خواهند رسید که‎‌‎ انتخاب‎‌‎، مشحون‎‌‎ به‎‌‎ کرامات‎‌‎ و معجزات‎‌‎ بود». اما نهم آذرِ هشت‎‌‎سال بعد، از او برائت جست: ‎‌‎«اعمال و رفتار امروز احمدی‎نژاد را تأیید نمی‎کنم، چون اکنون یک حالت انحرافی در او می‎بینم». 
مثال دیگر، احمد جنتی است که 23تیر 1385در خطبه‎‌‎های نمازجمعه تهران، نامه احمدی‎‌‎نژاد به جورج بوش، رئیس‎‌‎جمهور آمریکا را «از الهامات خدا» دانست و در مقابل، 25اسفند1391از پیام او پس از درگذشت هوگو چاوز، رئیس‎‌‎جمهور ونزوئلا انتقاد شدید‎‌‎اللحنی کرد: «ای کاش پیش از اینکه بخواهند چنین حرفی بزنند، چهار کلام درس می‎‌‎خواندند و یک چیزی یاد می‎‌‎گرفتند». 
او نقطه پرگار دورانی بود که با یک حمایت تمام‎‌‎قد آغاز شد و با معاضدتی اعجاب‎‌‎انگیز به پایان رسید؛ روزگاری رجایی دوم بود و زمانی‎‌‎دیگر، محور جریان انحرافی.