چه فرقی می‌کند کرونا باشد یا نباشد
بی‌خود و بی‌جهت منتظر می‌مانیم تا شاید در جشنواره بعدی اوضاع عوض شود
دانیال معمار_روزنامه نگار
کرونا باشد یا نباشد فرقی نمی‌کند! جشنواره حتما باید برگزار شود. این نظر من نیست، مطمئن باشید این نظر همه مدیران سینمایی ما بوده، هست و خواهد بود. همیشه و در همه دوران‌ها - فرقی میان دولت اصولگرا و اصلاح‌طلب وجود ندارد- مسئولان سینمایی به‌دنبال ارائه بیلان‌های رنگارنگ و آمارهای عریض و طویلی از فیلم‌هایی بوده‌اند که در مقطع تصدیگری آنها تولید شده است. جشنواره فیلم فجر هم ویترینی برای این تولیدات است. مسلماً باید برگزار شود، بودن و نبودن کرونا هم تأثیری در این تصمیم ندارد. اکثر این تولید‌ها باید در بخش مسابقه یا خارج مسابقه یا در هر بخش جدیدی که از خودمان درمی‌آوریم نمایش داده شوند. چرا؟ چون مسئولان با مانور‌دادن روی این آمارها همیشه در حال رفوکاری حال و روز واقعی سینمای ایران بوده‌اند و فضا را به سمتی پیش برده‌اند که همه باور کنند آنها علاقه‌مند به سرنوشت این سینما هستند، حتی اگر کرونا باشد، حتی اگر زلزله و سیل بیاید و حتی اگر سنگ از آسمان ببارد.
شاید بهتر است به‌جای پاسخ دادن به این سؤال که در دوران کرونا جشنواره باشد یا نباشد، یک‌بار برای همیشه به این سؤال پاسخ دهیم؛ در سینمایی که همه از بحران اقتصادی در آن می‌نالند هر سال چطور این همه فیلم بی‌سر و ته با هزینه‌های قابل‌توجه ساخته می‌شود؟ مشکل اینجاست که اتفاقا همین مسئولان سینمایی علاقه‌مند به برگزاری جشنواره تلاش می‌کنند که این فیلم‌ها ساخته شوند تا بتوانند بگویند که مثلا در دوره آنها هر سال ۱۰۰فیلم یا بیشتر ساخته شده، حتی با وجود شیوع کرونا. آنها می‌خواهند بگویند نه‌تنها بحرانی در سینمای ایران وجود ندارد، بلکه ما روز‌به‌روز در حال پیشرفت و فتح قله‌های سینمای جهان هستیم. نسخه نخ‌نما شده‌ای که دولت در این سال‌ها برای این سینمای رو به موت می‌پیچید، فعلا حداقل باعث‌شده که هر سال جشنواره فیلم فجر با سروصدای بیشتری نسبت به سال قبل برگزار شود. حالا هم که کروناست بازهم باید برگزار شود و خیلی فرقی نمی‌کند. به هر حال این جشنواره در سال‌های اخیر باعث شده ما هرسال فیلم‌هایی ببینیم که حالمان بد شود و احساس عقب‌مانده‌بودن پیدا کنیم. البته ما آنقدر آدم‌های خوش‌بین و امیدواری هستیم که بعد از چند‌ماه یا شاید هم چند هفته، کل آنچه در جشنواره فیلم فجر بر ما گذشته را فراموش می‌کنیم و دوباره امیدمان را به‌دست می‌آوریم و بی‌خود و بی‌جهت منتظر می‌مانیم تا شاید در جشنواره بعدی اوضاع عوض شود و دیگر چنین فیلم‌هایی نبینیم.
