تلفن سکهای
مردم به روش خود مخابرات را گسترش دادند
در نیمه دوم دهه70، علاقه عمومی به شغلهای خانگی رایج شد. از پیکان استیشن فروش ترشی تا وانتیهایی که اقدام به فروش بلورجات و لوازم آشپزخانه تا فرش و پشتی بهصورت اقساطی در محلهها میکردند و مشتری خوبی هم برای خود دستوپا کرده بودند. اما یکی از شغلها، درآمد از راه تلفن بود. یعنی کمتر خانه یا مغازهای بود که در شهر یک تلفن سکهای با قفل و زنجیر یا آهن جوش داده نگذاشته باشد. ابتدا این تلفنها 50ریالی بودند که بعدا به 100ریال و سکه 250ریالی هم ارتقا پیدا کردند. هرچه قیمت استفاده از این تلفنها بالاتر میرفت، از آنطرف زمان استفاده از آن هم کمتر میشد. حتی شایعه بود که میتوان اینها را دستکاری کرد تا مردم زمان کمتری را استفاده کنند. یکی از دلایل استقبال از این تلفنها، نزدیک بودن به منزل و دلیل دیگرش احتیاج نداشتن به سکه دوریالی برای تلفنهای عمومی بود. البته بعدها که تلفنهای کارتی در شهر سر برآوردند، رونق این تلفنهای سکهای هم کمسو شد و حالا تلفن کارتی که آپشن تماس با موبایل، شهرستان و حتی خارج را هم داشت، مشتریان ثابت خود را پیدا کرده بود.
