آخرین نفر

حمیدرضا محمدی 

از جوانی پای درفعالیت سیاسی گذاشت و وقتی تنها 25سال داشت، اولین ‎‌‎نفر حزب ملت ایران بود.
داریوش فروهر که یک مصدقی‎‌‎ تمام‎‌‎عیار بود، برای زنده یا حتی مُرده‎‌‎اش جایزه تعیین شد، اما چون معتقد بود «زندان را به آزادی دور از وطن ترجیح می‎‌‎دهم»، به زندان افتاد. چون آدمی نبود که زیر بار ظلم ظالم برود. هفت‎‌‎سال پس از کودتا، به نهضت مقاومت ملی پیوست؛ تشکیلات گسترده‎‌‎ای که ضدحکومت شکل گرفت و او یکی از اعضای فعال کمیته احزاب آن بود.
 به ‎‌‎همین‎‌‎ خاطر هم بود که به زندان افتاد. «متأسفانه آزادی من زیاد طول نکشید و در پایان شهریور سال1343 دوباره به زندان رفتم. در زندان [قزل قلعه] بودم که موضوع کاپیتولاسیون پیش آمد. یعنی موضوع دادن یک امتیازهای خاص به مستشاران، به‎‌‎ویژه نظامی آمریکا، که ایشان [امام] آن سخنرانی معروف را کردند و بعد در یک بخشی از زندان انفرادی بودم، ولی چون دونفر زندانی در این کریدور چهار سلول بیشتر نبود، دیگر دربست ما آنجا بودیم. یک گروهبان دوم داشت زندان که این، بعد از بیست‎‌‎و‎‌‎هشتم مرداد و لشگر 2زرهی متصدی زندان بود و در قزل قلعه هم متصدی زندان بود و ما را خوب می‎‌‎شناخت.» که هم‎‌‎سلولی‎‌‎هایش، «حاج ‎‌‎آقا مصطفی [خمینی] و [پرویز] حکمت‎‌‎جو» بودند.
کوتاه‎‌‎مدتی آزاد بود اما در مجموع، 9‎‌‎سال در حبس ماند و پس آزادی، در یک نامه سه‎‌‎نفره در 22خرداد 1356 به شاه، از «فزایندگی تنگناها و نابسامانی‎‌‎های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کشور» نوشت که «دورنمای خطرناکی را در برابر دیدگان هر ایرانی قرار داده» است و «آزادی مطبوعات، آزادی زندانیان و تبعیدشدگان سیاسی و استقرار حکومتی متکی بر اکثریت نمایندگان منتخب از طرف ملت» را خواهان شد.
طبق گفته خودش، «آخرین کسی بودم که رفته بودم به پاریس» آن هم «درست روزی که شاه رفت.» با آنکه «من امام را ندیده» بودم، اما در همان 16‎‌‎روز، در پیشبرد انقلاب بسیار مؤثر واقع شد.