شارح مثنوی

 ش. عزیزمنش

25 ابان 1377، علامه محمد تقی جعفری، در سن 75 سالگی درگذشت. این روحانی دانشمند نقش مهمی در توسعه علوم انسانی منطبق بر دین اسلام وگسترش تفاسیر علمی از متون شیعه داشت. او که در تبریز به دنیا آمده بود در این شهر، تهران و قم  از شاگردان میرزا مهدى آشتیانى، شیخ محمدرضا تنکابنى و میرزا محمدتقى زرگر تبریزى بود. 11 سال در نجف از درس آیات عظام سید ابوالقاسم خویى، سیدمحسن حکیم، شیخ کاظم شیرازى، سید عبدالهادى شیرازى، سید جمال الدین گلپایگانى و شیخ مرتضى طالقانى  بهره برد .  در سن 23 سالگى (سال  1366 ق) موفق به اخذ درجه اجتهاد از شیخ کاظم شیرازى شد.
در این دوران به مطالعه  فلسفه، تاریخ علم،زیبایی شناسی و فیزیک  روی آورد. کتاب «ارتباط انسان ـ جهان» اولین اثرش، حاصل این مطالعات است. در دهه 30 به ایران بازگشت و کار علمی گسترده خود را به شکل مستمر بر روی متونی چون نهج البلاغه و مثنوی معنوی آغاز کرد. مجموعه 15 جلدىِ «تفسیر و نقد و تحلیل مثنوى» و «ترجمه و تفسیر نهج‌البلاغه» در 27 مجلد  مهم ترین آثار علامه‌جعفری هستند. 
این دو اثر به نوبه خود، حاوى عمده ترین تفکراتى هستند که او به مدت 4 دهه متناوب، به آنها پرداخت و کوشید یافته هاى خویش را در قلمروهایى چون انسان شناسى، جهان‌شناسى، روانشناسى، جامعه شناسى، اخلاق، حکمت، فلسفه و عرفان، ارائه کند.
پیکر علامه جعفری  در دار الزهد حرم مطهر امام رضا (ع) به خاک سپرده شد.