سالمرگ/ قصه‌گویی که دلیلی برای دیده شدن نمی‌دید
یکی از ویژگی‌های هنرمندان رادیو نسبت به حوزه سینما و تئاتر، دیده نشدن آنهاست. صداهای ماندگار رادیو مانند عروسک‌گردان‌های تئاتر سایه (وایانگ کولیت) به پشت صحنه رفته، عروسک‌های مسطح این نوع نمایش را به‌دست گرفته و بدون اینکه مخاطب آنها را ببیند هنر خود را به نمایش می‌گذارند. حمید عاملی، پیر قصه‌گوی رادیو که نزدیک به نیم‌قرن صدایش از این رسانه غیردیداری به گوش می‌رسید هم نیازی به دیده شدن نمی‌دید. او سال1352 قصه‌گوی برنامه قصه ظهر جمعه شد. پیشکسوت اهل قلم و پای ثابت برنامه شب رادیو، گویندگی 900قسمت از برنامه یک شب از هزار و یک شب رادیو را هم به‌عهده داشت. او که زاده اردیبهشت سال1320 بود، شانزدهم دی سال1386 و پس از کنار گذاشته شدن از قصه‌گویی و درددلی که از او نقل قول می‌کنیم بدرود حیات گفت. متأسفم که مدیر شبکه تهران به من می‌گوید «آقای عاملی، بچه‌ها امروز پای رایانه هستند و دیگر قصه گوش نمی‌دهند، باید قصه برداشته شود.» اما خانم احمدی نمی‌گوید که وقتی بچه‌ها پای دستگاه‌های مضر می‌نشینند، قصه می‌تواند بچه را سرگرم کند. وی از روز اولی که به رادیو تهران آمد، گفت قصه نمی‌خواهد. به من گفت «بچه‌های من می‌گویند که دیگر قصه به‌درد نمی‌خورد.»
