یادداشت/ تنش‌هایی که تمام نمی‌شود

سعید مروتی- منتقد فیلم و روزنامه‌نگار

تا دیروز همه هنجارشکنی‌ها و ناسزاها ،گردن تماشاگر انداخته می‌شد. مقصر بعدی هم برنامه نود بود که می‌گفتند به حاشیه‌ها دامن می‌زند. قبل از کرونا پرونده نود بسته شد و کرونا که آمد تماشاگر رفت. حالا ماییم و فوتبال ایران. با نیمکت‌های داغی که اگر تاکتیک جذابی ارائه نمی‌دهند در عوض تا دلتان بخواهد حاشیه و جنجال به‌پا می‌کنند. داستانش مفصل، طولانی و تکراری است. نیمکت‌های داغ جای سکوهای داغ را گرفته‌اند و مربیان روی هولیگان‌ها را سفید کرده‌اند. «نود» هم که خدا را شکر نیست و مدیونید اگر فکر کنید برنامه جایگزینش به جنجال‌ها دامن می‌زند. مدیونید اگر باور نکنید پخش فایل صوتی روی آنتن زنده، خلاف اراده و تصمیم و سلیقه مجری محترم برنامه بوده. هدف فقط روشنگری است.

  در اوج کرونا وزارت بهداشت صحنه درگیری میان وزیر و یکی از معاونت‌هایش شد. معاون انتقادهای وزیر را تاب نیاورد و به تک‌تک آنها پاسخ داد و بعد از زیر سؤال بردن سیاست‌های وزارت بهداشت در مورد کنترل بیماری کرونا استعفا کرد و رفت. جالب است که هر دو طرف وضعیت فاجعه‌بار امروز را گردن طرف مقابل می‌اندازد. مدیونید اگر فکر کنید این اختلاف نظر ریشه سیاسی و جناحی و اقتصادی دارد. این فقط اختلاف نظر علمی است وقت مناسب بروزش هم همین الان بود؛ الان که کرونا مملکت را برداشته.

   پیروزی بایدن در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا، به همان میزان که عده‌ای را خوشحال کرده گروهی را هم دلواپس کرده است. البته تنش میان «خوشحال‌ها» و «دلواپسان» سال‌هاست که در جریان است؛ رقابتی که حالا بخش عمده‌ای از تماشاگرانش را از دست داده. کسی را به استادیوم راه نمی‌دهند و بازی آنقدر تکراری و ملال‌آور شده که اغلب بیننده‌های پای تلویزیون ترجیح می‌دهند بزنند آی‌فیلم و سریال تکراری ببینند. در این تنش‌ها و درگیری‌ها حرف حساب هم گاهی زده می‌شود اما همه ما کم‌حوصله‌تر از همیشه شده‌ایم.

  صدای همسایه‌ای که بلند است و شب نمی‌گذارد بخوابی، دعوای مدیر ساختمان با طبقه بالایی که هزینه شارژش را نمی‌دهد، دعوای هرکس در هر مقام با هرکس در هر مقام دیگر؛ تنش‌هایی که در همه ابعاد جامعه وجود دارد و تمام هم نمی‌شود. به کجا باید گریخت؟
کجاست آن جزیره تنهایی و فیلم‌ها و کتاب‌هایی برای یک عمر؟