روزنامه‎‌‎نگار وزیر

   حمیدرضا محمدی 

روزنامه‎‌‎نگار بود و با روزنامه‎‌‎نگاری شروع کرد. 26دی1334، وقتی 27ساله بود، در روزنامه اطلاعات مشغول شد. «این را در روزنامه اطلاعات دیدم... که اینها می‎‌‎خواهند مصحح بگیرند... یک امتحانی کردند... و من شدم نمونه‎‌‎خوان روزنامه اطلاعات.» 
اما سکوی پرش داریوش همایون در روزنامه‎‌‎نگاری، زمانی اتفاق افتاد که «دکتر مهدی بهره‎‌‎مند، دوست من که معاون سرویس خارجی بود، رفت متقاعد کرد مسعودی را و من رفتم به سرویس خارجی.» وقتی به سرویس خارجی رفت، کارش ترجمه خبرها بود تا آنکه «یک ‎‌‎ روز آقای تورج فرازمند که سردبیر خارجی بود و ستون تفسیرهای خارجی را می‎‌‎نوشت، بیمار شد... سرمقاله خارجی را نوشتم و بسیار مورد توجه قرار گرفت.» 3‎‌‎سال بعد، «ایشان رفت سردبیر خود روزنامه شد و من شدم سردبیر خارجی اطلاعات.» 
جالب است قواعد روزنامه‎‌‎نگاری در آن‎‌‎ زمان آن‌قدر سختگیرانه بود و همه‎‌‎چیز اصول داشت که «تا آن‎‌‎موقع اجازه نداشتم که امضا بکنم». و وقتی مسئول آن سرویس عباس مسعودی شد، موافقت کرد، بر نوشته‎‌‎هایش نام بزند. آن هم در شرایطی‎‌‎که آنطور که او می‎‌‎خواست، جنبه تحلیلی‎‌‎اش خیلی قوی بود. تفسیر به‎‌‎معنای معمولی که فلانی این را گفت، فلانی آن را گفت، فلانی آن کار را کرد نبود؛ رفتن در عمق قضیه بود. 
در سال1339، «با موافقت روزنامه اطلاعات به‎‌‎مدت 4ماه برای مطالعه در امور روزنامه‎‌‎نگاری و بازدید از آمریکا به آن کشور دعوت شدم‎‌.» اما حضورش در این روزنامه، به‎‌‎سبب اختلاف نظری که با مسعودی پیدا کرده بود، تیر 1341پایان یافت. اما او 5‎‌‎سال بعد، روزنامه‎‌‎ای راه انداخت که 11سال فعالیت کرد.«امتیاز روزنامه به‎‌‎نام فریده کامکار شاهرودی بود... و آخر پاییز [25آذر] 1346این روزنامه درآمد؛ روزنامه آیندگان.» روزنامه‎‌‎ای که غلامحسین صالحیار شد سردبیر و تعداد زیادی از روزنامه‎‌‎نویس‎‌‎های خیلی خوب... شرکت داشتند..... همایون که تمایل داشت بازهم بالاتر رود، چندی بعد مزد خدمتگزاری‌اش به دربار و حکومت را گرفت؛ قائم‌مقام حزب رستاخیز شد و سپس به کابینه هم راه پیدا کرد. اما با برخاستن موج اعتراض‌ها او هم درجمله مغضوبین، در آبان57 به زندان افتاد.