امان از صدای سیما

مسعود میر


  «شوکران» جام‌زهر نبود، پیت بنزین بود که روی ما نریخت ولی آتش گرفتیم. ما ابتدا عاشق سیما شدیم که رسمش پرستاری بود و به راه دلدادگی می‌کشاند حتی سرد و گرم چشیده‌هایی با نشان بصیرت را. هنوز می‌شد برای دوو سییلو و مانتو خفاشی و عینک آفتابی و حتی چیپس قورباغه ذوق کرد که ما شوکران را هرچند تلخ اما مثل نبات شیرین یافتیم. رابطه موازی مسلمان مرخصی‌گرفته از یک طرف و دلبری‌های مبهوت‌کننده آن به دل نشسته‌ای که می‌خواست در دل بماند از طرف دیگر، مشتاقان شوکران را به ضریب هیجان و جذبه می‌رساند. حالا بماند که این وسط خانم سوپراستار در یکی از ممتازترین حضورهایش در نقش سیما، از صدا هم تمام و کمال در مسیر عشق به انتقام رسیده سود برد. تداعی کنید تمناهای دختر میدان خراسان را که باور نداشت گوشی را بردار گفتن‌هایش پای تلفن دیگر مسافر عاشق پیشه زنجان- تهران را هوایی نمی‌کرد و سرانجام آتش انتقام را در جاده سرد و تنها با اشک‌های حسرت خاموش کرد.
ما عاشق شوکران بودیم. ما عاشق صدای سیما بودیم، ما عاشق قوطی کبریت‌های کره‌ای اما نماندیم...