دوچرخه‌ام را چه کنم؟

میثم قاسمی_شهروند دوچرخه‌سوار

دوچرخه را به میله تابلوی پارک ممنوع، قفل می‌کنم برای خرید قهوه به مغازه می‌روم. جایی می‌ایستم که هم بتوانم با قهوه‌فروش حرف بزنم و هم دسته دوچرخه را ببینم؛ اما دو نفر تصمیم می‌گیرند درست مابین من و دوچرخه‌ام بایستند و صحبت کنند. دیگر دوچرخه را نمی‌بینم. پابه‌پا می‌شوم و سرک می‌کشم. خانمی که دارد قهوه را آسیاب می‌کند، متوجه نگرانی‌ام شده است. می‌داند دوچرخه‌سوار هستم. فهمیدنش کار دشواری نیست، با آن کلاه و دستکش‌های مخصوص دوچرخه‌سواری؛ اما احتمالاً نمی‌داند نگران چه چیزی هستم و چرا عجله دارم. سرانجام قهوه را می‌گیرم و از مغازه بیرون می‌زنم. خدا را شکر، دوچرخه سر جایش هست. این بار هم به خیر گذشت. تا دفعه بعدی و نگرانی بعدی. در این مدت که از دوچرخه برای ترددهای درون‌شهری استفاده می‌کنم- گرچه به‌دلیل دورکاری، کمتر از خانه بیرون می‌روم- یکی از مشکلاتم، یافتن جایی برای پارک کردن دوچرخه بوده است. میله تابلوهای شهری، پایه صندوق صدقات و حتی درخت‌های پیاده‌روها، تنها گزینه‌های موجود هستند و در عین حال، سرک کشیدن و مراقب بودن که دزد نازنین، در کسری از ثانیه، دوچرخه و قفل را با هم نَبَرد؛ اما اگر قرار باشد برای انجام کاری به طبقه سوم یک ساختمان اداری بروم، دیگر راهی غیراز نگرانی وجود ندارد. می‌دانیم که تهران معضل جای پارک خودرو و موتورسیکلت دارد و اگر قرار باشد تعداد دوچرخه‌سوارهای شهری افزایش پیدا کند، آنها هم خواستار جای پارکی مطمئن خواهند بود. به‌خصوص که دوچرخه را خیلی ساده‌تر از خودرو و موتورسیکلت می‌توان دزدید و چون پلاک و شماره بدنه هم ندارد، دیگر امیدی به یافتنش نیست. چند روز پیش دیدم شهرداری بیلبوردی نصب کرده بود با این مضمون که استفاده از دوچرخه، خطر ابتلا به کرونا را کمتر می‌کند. موضوعی که درست است و در برخی از کشورهای دنیا به همین دلیل، استفاده از دوچرخه برای ترددهای شهری، افزایش یافته است؛ اما بهتر است همزمان که برای استفاده بیشتر از دوچرخه تبلیغ می‌کنیم، به موضوعاتی که از پی آن خواهد آمد هم فکر کنیم. در حقیقت اگر قرار است مهمانی به خیل عظیم مهمانان خیابان‌ها افزوده شود، باید از قبل، تدارک حضور دید؛ وگرنه به‌زودی معضلی به معضلات شهری افزوده خواهد شد.