امیدواری آزاد، ذوق‌زدگی ممنوع

 تیم ملی فوتبال کشورمان در دومین بازی دوستانه‌اش تحت هدایت دراگان اسکوچیچ، پنجشنبه‌شب بوسنی و هرزگوین را با نتیجه 2 بر صفر در خانه تیم حریف شکست داد. شاگردان مربی کروات پیش‌تر در اردوی مهر‌ماه با نتیجه 2 بر یک از سد ازبکستان گذشته بودند و حالا این 2پیروزی، بی‌گمان فضای اطراف تیم ملی را مثبت‌تر از قبل خواهد کرد.

1-  مهم‌ترین نکته فنی در مورد این بازی، تغییر سیستم تیم ملی بود؛ جایی که تیم کشورمان بعد از بیش از 2دهه به بازی با 3دفاع برگشت. به‌نظر می‌رسد اسکوچیچ هم بدش نمی‌آید به موج پررنگ‌شونده بازی با 3مدافع ملحق شود. بعضا سیستم بازی تیم ملی در این دیدار را 2-5-3 دانسته‌اند، اما به‌نظر می‌رسد 3-4-3 تعریف درست‌تری برای چیدمان تیم ایران در سارایوو باشد. بر این اساس مرتضی پورعلی‌گنجی مرکز ثقل خط دفاع شد، شجاع خلیل‌زاده و محمدحسین کنعانی‌زادگان در دو طرف او به میدان رفتند، میلاد محمدی و صادق محرمی 2 بال چپ و راست تیم ملی بودند، احمد نوراللهی و احسان حاج‌صفی در مرکز میدان انجام وظیفه کردند و 3عنصر تهاجمی هم شامل وحید امیری و علی قلی‌زاده به‌عنوان وینگر و کاوه رضایی در قامت مهاجم هدف می‌شد. اسکوچیچ در بازی با ازبکستان با 4دفاع بازی کرده بود و روشن نیست نسخه نهایی او برای تیم ملی چیست. صدالبته او در مسابقات دوستانه بعدی و حتی 2بازی ابتدایی دور برگشت برابر هنگ‌کنگ و کامبوج هم فرصت بیشتری برای آزمایش ایده‌هایش خواهد داشت. اصل نبرد ما خردادماه آینده برابر بحرین و عراق خواهد بود.
 2- تکلیف دروازه‌بان تیم ملی هم روشن نیست. در این دیدار امیر عابدزاده فیکس بود و یک کلین‌شیت آسان در کارنامه‌اش ثبت شد. در دیدار با ازبکستان اما پیام نیازمند در ترکیب اصلی به میدان رفته بود. با توجه به نیمکت‌نشینی‌های مستمر علیرضا بیرانوند در بلژیک، ممکن است در مقطع فعلی شاهد تغییر دروازه‌بان اصلی تیم ملی باشیم. گذر زمان همه‌‌چیز را در این مورد روشن خواهد کرد، اما فعلا بیرو باید احساس خطر
 کند.
 3-  گویا اسکوچیچ بدش نمی‌آید از هماهنگی‌های باشگاهی بازیکنان در تیم ملی سود ببرد. در تیم او شجاع خلیل‌زاده و محمدحسین کنعانی‌زادگان فیکس هستند و احمد نوراللهی هم به یک فوج هافبک دفاعی مدعی ترجیح داده می‌شود. جلوی زمین هم کاوه رضایی و علی قلی‌زاده همین شرایط را دارند. هر دو بازیکن در شارلروا عالی هستند. کاوه در این بازی گل خوبی هم زد. قلی‌زاده واقعا زهردار و غیرقابل پیش‌بینی است، اما در رقابت با علیرضا جهانبخش کار سختی خواهد داشت. خود رضایی هم بدشانس است که رقبایی مثل سردار آزمون و مهدی طارمی دارد؛ یکی از دیگری آماده‌تر.
 4- وحید امیری کماکان فوتبال خودش را بازی می‌کند؛ پرتلاش، ساده و خستگی‌ناپذیر. البته که گاهی پایین‌تر از فرم ایده‌آل است، اما در عوض خیلی از مواقع با سماجت و هوشیاری‌اش در روند بازی اثر می‌گذارد. بیخود نیست که هیچ‌کدام از مربیان پرسپولیس و تیم ملی با وجود هیچ رقیبی حاضر نشدند از وحید چشم بپوشند.
 5-  آن همه سر دعوت از شیری دعوا شد، آخرش خود اسکوچیچ هم نشان داد برای پست این بازیکن، حتی اگر از صادق محرمی عبور کند باز سیامک نعمتی را ترجیح می‌دهد؛ کاری که این اواخر یحیی گل‌محمدی هم در پرسپولیس انجامش می‌دهد.
 6-  نهایتا اینکه همه از پیروزی تیم ملی خوشحال هستیم، اما یادمان باشد اینها مسابقات دوستانه هستند و با بازی رسمی فرق دارند؛ تفاوتی که چند‌ماه پیش بین بازی با سوریه و کره‌جنوبی و دیدار برابر بحرین و عراق هم دیده شد و کام همه را تلخ کرد. پس امیدواری آزاد است، اما ذوق‌زدگی نه.