عطش در جزیره

مرضیه ثمره‌حسینی

در سال1352، طرح آبرسانی به جزیره هرمز در دستور کار دولت قرار گرفت. این جزیره 3200نفر جمعیت داشت که بیشتر آنها در معدن استخراج خاک سرخ فعالیت داشتند و تعداد کمی نیز ماهیگیر بودند. هرمز از نظر زمین‌شناسی، یک گنبد نمکی محسوب می‌شود و به همین دلیل فاقد آب شیرین است. تا آن زمان، آب آشامیدنی ساکنان جزیره به‌وسیله کشتی از بندرعباس با مبلغ هر مترمکعب 40ریال وارد می‌شد. ازآنجایی‌که حدود 800رأس بز در جزیره وجود داشت، بخشی از آب به مصرف این دام‌ها می‌رسید، درنتیجه هرمزنشینان برای تأمین آب همیشه در مضیقه بودند. در سال1352به دستور هویدا، نخست‌وزیر وقت، طرح تأمین آب جزیره هرمز در دستور کار قرار گرفت و مقرر شد بودجه آبرسانی به این جزیره از محل درآمدهای حاصل از استخراج و فروش خاک سرخ تأمین شود. در بررسی انجام‌شده اعلام شد که آب جزیره از دو طریق قابل تأمین است: نخست، خریداری و نصب آب‌شیرین‌کن و دوم، تأمین آب از طریق حمل با کشتی. در نهایت، مدیرعامل منابع آب با تأمین آب از طریق حمل با کشتی موافقت و اعلام کرد: «در مورد تأمین آب جزیره هرمز از طریق شیرین‌کردن آب دریا، عطف توجه می‌فرمایند که هزینه تهیه و نصب دستگاه آب‌شیرین‌کن علاوه بر آنکه بیش از دوبرابر تأمین آب به‌وسیله کشتی است، از نظر بهره‌برداری و نگاهداری دارای مشکلات فراوانی خواهد بود. درحالی‌که تأمین آب در سال‌های آینده به‌وسیله حمل از بندرعباس و هم‌اکنون از بندر خمیر جوابگوی احتیاجات این جزیره است».
منبع: اسناد آرشیو ملی ایران، پرونده 2913/220.