نمی‎توانیم هنر دوره خودمان را بسازیم

در این سلسله نوشته‎ها از آیدین آغداشلو که اقدام به بازنشر آن می‎کنیم، تقریبا هیچ‌کس از نقد تند او بی‎نصیب نمانده. جوان جویای نام در این – به‌اصطلاح – نقدها، راه همه نقاشان را بر خطا تصور می‎کند. این نوشته‎های آغداشلو مهم و فراموش‎شده است، زیرا آن قدر تند و بی‎منطق نوشته شده‌اند که به‌رغم بازنشر بسیاری از مطالب درباره نمایشگاه‎های تالار ایران و بعدها تالار قندریز در سال‎های اخیر، اشاره‎ای به آن نمی‎شود. اما یک نکته را روشن می‎کند، سماجت جوانی که می‎خواهد نامی میان نام‎ها داشته باشد. او از سر خشم، با دلایلی مبهم، به همه آثار یک سال نقاشی ایران تاخته است. او بعدها درباره این نقدهای عجیب تجدید نظر می‎کند و حتی به مسیری می‎رود که در این نوشته آن را نقد کرده است، اما آنچه امروز در اختیار داریم مجموعه‎ای از تندروی‎های مبهم علیه نقاشی معاصر ایران است که ارزش مطالعه دوباره دارد. این نوشته در نشریه اندیشه و هنر با مدیریت ناصر وثوقی منتشر می‎شود. در این سلسله یادداشت به‌هم‌پیوسته، نخست نقدی بر نخستین نمایشگاه تالار ایران در تیر‌ماه1343 را می‎خوانیم و سپس نقدی بر نمایشگاهی که به‌منظور بزرگداشت حسین مجابی برگزار شده و در آخر هم نقدی به نمایشگاه «تک‌چهره» در گالری صبا و باز متنی به شیوه مخالف‎خوانی علیه بیژن جزنی، کامران کاتوزیان، مهدی ویشکایی و چند تن دیگر. آخرین نوشته درباره مرتضی ممیز است و کنایه به کار گرافیک او در کتاب هفته.