و اینک فوتبال

  جواد نصرتی      
در دهه30 که کشتی و ستارگانش یکی‌یکی مدال‌های طلای المپیک و رقابت‌های جهانی را شکار می‌کردند، فوتبال به‌سختی پیش می‌آمد و بزرگ‌ترین دستاوردش بقایش بود. شکست‌های متعدد بین‌المللی در فوتبال، سنتی بود که از دهه 30 به ابتدای دهه40 هم کشیده شد و باخت به عراق در فضایی به‌شدت سیاسی در سال41، نه‌تنها شاه را به‌شدت خشمگین کرد که کار را به آنجا رساند که دکتر علی امینی نخست‌وزیر وقت، اعزام تیم ملی فوتبال به بازی‌های آسیایی را اتلاف سرمایه ملی خواند.
فوتبال اما سرنوشتی جز همه‌گیری و‌ موفقیت نداشت. با گسترش شهرها و ازدیاد جمعیت مملکت، جمعی بودن لذت و تجربه فوتبال بر دل جامعه نشست. حس وفاداری و هواداری به یک تیم، با آغوش باز از سوی جامعه پذیرفته شد. با تاسیس تلویزیون ملی، بازی های فوتبال را به دل خانواده‌ها برد. فقط نتایج هیجان‌انگیز کم بودند که آن هم در میانه دهه 40 آغاز شد؛ صعود به المپیک 1964 توکیو آغاز راه بود. قهرمانی تاج در باشگاه‌های آسیا دلیل بیشتری به هواداران فوتبال داد تا در کنار کشتی عاشق این ورزش باشند و قهرمانی در جام ‌ملت‌های آسیا با پیروزی برابر رژیم صهیونیستی، رسماً فوتبال را به ورزش اول ایران تبدیل کرد. فوتبال، در دهه 40 معنای تازه‌ای به هواداری ورزشی در ایران داد. ستارگان فوتبال در دهه 40 جایگزین ستارگان کشتی شدند و فوتبال ایران را در مسیری پیش بردند که سال‌ها، هیچ رقیبی در آسیا نداشت.