نقاشی از رم

ستایش یگانه     

ده ساله بود که منظره‌ای از درختان کاج حیاط خانه‌شان کشید و پدرش با دیدن دست توانای او تصمیم گرفت برایش معلم خصوصی نقاشی بگیرد. منصوره حسینی در سال 1305 در تهران به دنیا آمد و علاقه‎اش به نقاشی باعث شد در سال 1328 از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران لیسانس نقاشی بگیرد. هنوز دانشجوی سال آخر بود که آثارش در انجمن فرهنگی ایران و انگلیس به نمایش درآمد. سپس برای ادامه تحصیل رخت سفر بست و به آکادمی هنرهای رم ایتالیا رفت و چنان استعداد و مهارتی از خود نشان داد که در سال 1335، به ‌عنوان نخستین هنرمند ایرانی، به نمایشگاه جهانی دوسالانه ونیز راه پیدا کرد. اما این تازه اول کار یک تازه‌نفس بود. سال بعد یکی از گالری‌های شهر رم 19 اثر او را به نمایش گذاشت و بعد از مدتی یکی از آثارش در نمایشگاه هنرهای فیگوراتیو شهر فروزینونه ایتالیا حسابی مورد توجه قرار گرفت. در سال 1337 در نمایشگاه «نقاشان آسیایی در رم» شرکت کرد. سال 1338، هم درسش تمام شد و هم از مسابقه ثبت زیبایی‌های رُم، مسابقه نقاشی از مناظر شهرستان جووانی کامپانو و نمایشگاه ملی هنر معاصر «الهام از حیات نبات» جایزه گرفت. همان سال، جوایز و آموخته‎هایش از مکتب نقاشی رم را در چمدان ریخت و به وطن مراجعت کرد. در بازگشت به وطن، با اهدای نشان درجه 3 هنری، از افتخارآفرینی‌هایش در خارج از کشور قدردانی شد. افکار و نگاهش به هنر و نقاشی را تنها روی بوم منعکس نمی‎کرد و از سال 1346 در روزنامه «اطلاعات» با اسم مستعار «دکتر اسد» شروع به نوشتن نقد نقاشی کرد. زندگی منصوره حسینی بیش از هر چیز با رنگ و طرح و نقاشی آمیخته بود و شاید بشود گفت هنر تنها مونسش بود. به همین دلیل نباید تعجب کرد زمانی که در سال 1391 پیکر بی‌جانش در خانه‌اش پیدا شد،  15 روزی از مرگش می‌گذشت.