گل ها

حسین عصاران   

درباره برنامه «گل‌ها» و کیفیت هنری، خاطره‌سازی و دلدادگی عمومی نسبت به آن زیاد گفته شده و در سال‌های اخیر پژوهش‌ها، تألیفات و ارائه‌های درخور توجهی هم از آن صورت گرفته است اما همچنان بستر شکل‌گیری این برنامه جای تعمق و کنکاش بیشتری دارد. در نگاه نخست، برنامه گل‌ها  را می‌توان نماد هنری اصلاحات رادیو پس از ناهنجاری‌ها و بی‌ضابطگی‌های سازمان رادیو در سال‌های انتهای دهه 20 و اوایل 30 دانست که با قراری‌گیری نصرت‌الله معینیان بر مصدر امور و انجام اصلاحات ساختاری و سازمانی در همه شئون (اداری، حقوقی، هنری، مالی، روابط عمومی و...) آغاز شد. از سوی دیگر نیز ماهیت، فرم و ساختار این برنامه می‌تواند نشانه‌ای بر تلاقی دو جریان مهم هنری آن دوران قلمداد شود؛ نخست جریان پیگیر گسترش موسیقی ایرانی که در آن سال‌ها ذیل دیدگاه‌های کلنل وزیری و فعالیت‌های مداوم روح‌الله خالقی ادامه حیات داشت و دیگری، تفکر علاقه‌مند به شعر کلاسیک ایرانی که آن‌را میراث هنری تاریخ ایران می‌دانست. آثار ساخته‌شده در مجموعه  گل‌ها ، جدا از اینکه واجد بهترین نمونه‌ها در تلفیق کلام و آوا و نوادر قالب‌های معطوف به موسیقی کلاسیک ایرانی‌ است، در نگاهی منصفانه می‌تواند بخشی از میراث فرهنگی اهالی قرن اخیر برای هدیه به آیندگان این سرزمین نیز حساب شود.

پیشنهاد کتاب: « گل‌های جاویدان (دل‌انگیز طلیعه‌ای بر موسیقی ایرانی) »
پژوهش و نگارش: علی شریفی- ناشر: گل‌های جاویدان، ۱۳۹۸