نیاز به آموزش زیست اجتماعی
ایمان مهدی‌زاده_پژوهشگر توسعه پایدار
ما آموزش ندیده‌ایم و شده‌ایم انبان عادت‌های غلط و اشتباه که نه در فرهنگ و سنت چندهزار ساله‌مان جایی دارد و نه در دین اسلام بر این رفتار تأیید و تأکیدی شده است. در واقع چنان دچار ضدآموزش شده‌ایم که امروز بخش قابل توجهی از جامعه به هیچ کدام از آداب و آیین سابق پایبند نیست و روندی پیش گرفته که جز اضمحلال سرمایه اجتماعی چیزی در بر ندارد.
هر جامعه براساس افرادش محاسبه و ارزش‌گزاری می‌شود. خانواده‌ای که متوسط تحصیلات و سرانه مطالعه‌اش بالاتر است دارای روابط قوی‌تری است. محله‌ای که مردمش در خیابان زباله نمی‌ریزند تمیزترند و آنها که بیشتر بهداشت را رعایت می‌کنند کمتر در معرض آسیب انواع بیماری‌ها قرار می‌گیرند. شهروندانی که اهل ورزش هستند از سلامت بیشتری برخوردارند.
بسیاری از شهروندان ایرانی درباره این موضوعات که عادت‌های رفتاری را تشکیل می‌دهد آموزشی ندیده‌اند و اگر در خانه و مدرسه براساس فرهنگ و مذهب، چیزهایی آموخته‌اند نتوانسته برای ایشان به یک عادت مثبت تبدیل شود. برای نمونه سوار و پیاده شدن در مترو و اتوبوس‌های تندرو، مصداقی از رفتارهای ما در تعامل و تقابل با یکدیگر است. طی چند‌ماه گذشته که بیماری کرونا همه شهرهای جهان را درگیر کرده و به‌صورت موج عمل می‌کند، در ایران مانند رشته‌ای طولانی با عرض و طول کم و زیاد، فروکش نکرده است.
صرفا با چرخش آمار، مسئولیت‌های آسیبش از دولت ساقط و بر گردن مردم و اصناف و بقیه شهروندان جز مسئولان افتاده است و همچنان به اقتصاد و اجتماع ضربه می‌زند. همه‌گیری جهانی تنها با اتحاد و همدلی همه افراد جامعه جغرافیای ایران را ترک می‌کند.
تا وقتی که عده‌ای با آن تجارت کرده و نسبت به بیکاری مشاغل بسیار یا خستگی کادر درمان بی‌تفاوتند ما نمی‌توانیم از پس کرونا بر بیاییم. ما بیش از هر چیز به آموزش زیستن کنار هم نیازمندیم. دوباره باید ببینیم در فرهنگ و مذهب پدران و مادرانمان چه نکات مثبتی به‌عنوان عادت وجود داشت که امروزه به فراموشی سپرده شده است. فرهنگ‌هایی که موجب تقویت روابط خانوادگی و شهروندی می‌شود و حس مسئولیت را در ما تقویت می‌کند. نیاز داریم با توجه به شرایط روزگارمان در حفظ و یادگیری و ایجاد عادت‌های رفتاری مثبت و توسعه‌دهنده بکوشیم.
